شناسایی شاخص های قدمت و نوع مصالح ساختمانی جهت بررسی میزان بافت ناکارآمد شهری (مطالعه موردی : شهرک گویم، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

امروزه فرسودگی بافت واقعیتی است که بیشتر شهرهای باسابقه و تاریخی را متاثر ساخته است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای، محدوده ی شمال غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز در بستر GIS می باشد ، دو شاخص مهم و الوییت دار از ویژگی کالبدی بافت های فرسوده شناسایی و میزان فرسودگی در آن مورد ارزیابی فضایی قرار گرفت. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از دو شاخص قدمت و نوع مصالح و سازه ساختمان، بافت های فرسوده شناسایی گردند. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. نتایج این پژوهش از لحاظ عمر ابنیه، بدین صورت است که ۵۶ درصد قطعات با عمر کمتر از ۲۰ سال دارند و ۲۸درصد قطعات بالای ۳۰ عمر دارند و ۱۰ درصد قطعات نیز زمین و فضای باز می باشند، بنابراین حدود ۳۰ درصد قطعات از لحاظ قدمت یا عمر ساختمانی جزء بافت های فرسوده محسوب می شوند. وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است که در این شهرک ۵۶ درصد قطعات مصالح و سازه ی مقاوم دارند و ۲۸درصد قطعات، مصالح و سازه ی مناسب ندارند به عبارتی این قطعات زیر سازی مناسبی ندارد و اتصالات افقی و عمودی در آنها رعایت نشده است و جزء بافت فرسوده و ناکارآمد محسوب می شوند.کلمات کلیدی: GIS، قدمت ساختمانی، نوع مصالح ساختمانی، بافت فرسوده، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز،