شناسایی و توجه به بهسازی بافت فرسوده ی شهری با بررسی شاخص های قدمت و کیفیت ساختمان ها (مطالعه موردی : شهرک حسین آباد، منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

از دهه ی گذشته، کمابیش در تمام شهرهای کشور مسئله ی فرسودگی و نوسازی بافت های فرسوده مطرح بوده است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای محدوده ی جنوب غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی می باشد، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی بافت در آن، استخراج تا نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از دو ویژگی قدمت و کیفیت ابنیه بافت های فرسوده شناسایی گردند. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۲۲۹۱ قطعه در در این حوزه شهری شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. نتایج وضعیت قطعات شهرک بر حسب عمر بنا نشانگر آن است ۴۱ درصد قطعات عمر کمتر از ۲۰ سال دارند و ۵۱ درصد قطعات بالای ۳۰ عمر دارند، بنابراین حدود حداقل ۳۰ درصد قطعات از لحاظ قدمت یا عمر ساختمانی جزء بافت های فرسوده محسوب می شوند. از لحاظ کیفیت ساختمانی نیز در این شهرک ۲۱ درصد قطعات کیفیت ساختمان مناسب دارند و ۷۱ درصد قطعات، کیفیت مناسب ندارند و جزء بافت فرسوده محسوب می شوند. لازم به ذکر است که ۸ درصد قطعات این شهرک، زمین و فضای باز می باشند که این موضوع علاوه بر اینکه از نظر درآمدی و عوارض درآمدی برای شهرداری ندارند بر فرسوده بافت شهرک می افزایند.