سنجش زیست پذیری بافت های شهری با تاکید بر شناسایی و رتبه بندی قطعات فرسوده شهری با استفاده از GIS (مطالعه موردی : شاخص ناپایداری بنا شهرک ها حوزه یک منطقه ده شیراز)

به منظور افزایش عامل رضایتمندی از محل سکونت، باید برنامه ریزی جهت تامین مسکن، متناسب با تقاضای آن در شهرک ها یا محلات صورت گیرد. نوسازی شهری، در راستای نزدیک شدن به پایداری اجتماعی یکی از ابزار دستیابی به کیفیت بالای زندگی شهری است. شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری ، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای، شهرک های گلدشت محمدی، شهید باهنر و عرفان است که در حوزه یک منطقه ۱۰ شهرداری شیراز واقع شده اند و با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن استخراج تا نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. در این تحقیق محدوده مورد مطالعه از نظر شاخص های فرسودگی کالبدی (شاخص ناپایداری ابنیه) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۹۲۸ قطعه در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. نقشه پهنه بندی واحد های ساختمانی بر اساس ناپایداری بنا در ساختمان های موجود نشانگر آن است که ۳۵% از بافت محدوده مقاومت خوب دارند ،۴۵% مقاومت متوسط و ۱۶% مقاومت ضعیف دارند. در واقع بیشتر بافت محدوده، دارای مقاومت خوب و متوسط می باشند و این شهرک ها در حال حاضر زیست پذیری خوبی دارند ولی به سرعت به سمت بافت های ناکارآمد سوق داده می شود. مقایسه بافت شهرک ها از لحاظ ناپایداری ساختمانی نشان می دهد شهرک عرفان نسبت به شهرک های شهید باهنر و شهرک گلدشت محمدی وضعیت بهتر دارد. ۱۰۰ درصد شهرک عرفان بافت های متوسط و مقاوم می باشد پس زیست پذیری ان در حال حاضر از نظر شاخص ناپایداری خوب است ولی برنامه های بازسازی و اصلاحی با توجه به مقدار بیشتر طبقه متوسط نباید مورد غفلت برنامه ریزان شهری قرار بگیرد. شهرک گلدشت محمدی ۷۴ % ساختمان های با مقاومت متوسط و خوب دارد ولی هنوز بافت های با مقاومت کم وجود دارد که حتما نیازمند توجه می باشد. شهرک شهید باهنر ۸۳% زیست پذیری از این لحاظ دارد.