بررسی، تحلیل و نقد سامانه های پیشگیری از تصادفات رانندگی

امروزه کمتر کسی را می توان یافت که به نوعی با وسایل نقلیه موتوری در ارتباط نباشد. با افزایش روزافزون خودروها، این صنعت یکی از پررونق ترین بازارهای دنیا را به خود اختصاص داده است. امنیت خودرو، یکی از موارد قابل رقابت بین شرکت های خودروسازی است که می تواند نظر مشتریان را به خود جلب نماید. اگر چه از ابتدای امر تا کنون تلاش های بسیاری برای افزایش ایمنی سرنشینان و راننده از قبیل کمربند ایمنی، کیسه هوا و غیره صورت گرفته، اما این تدابیر تنها در لحظه حادثه از میزان آسیب های وارده به سرنشینان می کاهد و نقش به سزایی در کاهش آمار تصادف ندارد. از سوی دیگر وضع قوانین راهنمایی و رانندگی ایمن و برخورد سنگین با رانندگان متخلف نیز موثر نبوده و هنوز جاده ها شاهد تصادفات سنگین و مرگبار هست. آمارها نشان می دهد که مهمترین دلیل در وقوع حوادث، عدم توجه کافی رانندگان به جاده و قوانین راهنمایی و رانندگی می باشد. لذا می بایستی به نوعی در راندن خودرو به راننده کمک نمود. برخلاف گذشته که خودروسازان تنها به امنیت خودرو در شرایط حادثه اهمیت می دادند، در دو دهه اخیر بیشتر نگاه ها به سمت پیشگیری از وقوع حادثه متمایل گردیده است. یعنی تلاش شده تا عوامل موثر در ایجاد حادثه شناسایی شده، و متناسب با آن عکس العمل نشان داده شود تا از بروز حادثه جلوگیری به عمل آید. لذا سامانه هایی طراحی شده اند که با توجه به دریافت اطلاعاتی نظیر سرعت و شتاب، موقعیت خودرو هدف و خودروهای مجاور در جاده، علائم راهنمایی و رانندگی، شرایط جوی و غیره بتوانند راننده را در هدایت خودرو کمک نمایند. بر این اساس و برای پیشگیری از وقوع حادثه، سامانه یا به طور کامل یا به طور نیمه هدایت خودرو را به عهده می گیرد و یا تنها به اعلام هشدار و ارسال داده ها بسنده می نماید. این مقاله به بررسی و نقد و تحلیل این روش ها می پردازد.