شناسایی اصول و راهکارهای ساخت و سازهای جدید در عرصه واسط بافت تاریخی و بافت پیرامون با استناد به رویکرد توسعه میان افزا

ضرورت حفظ و صیانت از بافتهای شهری تاریخی به عنوان میراث گرانﻘدر آیندگان بر هیچ انسانی با دغدغهی هویت، پوشیده نیست؛ اما لازم به یادآوری است که حفظ حیات این بافتها در گرو تامین نیازهای جدید ساکنان آنهاست و بخش اعظمی از این نیازها به واسطهی ساخت و سازهای جدید با کاربریهای مختلف و متناسب با نیاز روز برآورده میشود. در این میان، رشد شتابان شهرسازی در نیم قرن گذشته و تخریب بافتهای تاریخی به بهانهی تامین این نیازها، ناظران و ساکنان بافتهای کهن را با مشکلات متعددی در ادراک فضاهای شهری رو به رو ساخته، حس تعلق به محیط را از آنان سلب کرده و میل به حضور در این بافتها را در مردم کمرنگ نموده است. در پی افزایش جمعیت شهرنشین و رشد بی رویه و پراکنده شهرها راهبرد توسعه درون زا (توسعه میان افزا) با هدف پاسخگویی به نیازهای جمعیت روبه رشد شهرنشین و استفاده مطلوب از فضاهای موجود شهری شکل گرفته است. رویکرد میان افزا یکی از مناسبترین روش های مداخله در بافت تاریخی شهرهاست که توانایی ایجاد شرایط کافی برای ادامه ی حیات کالبدی و غیرکالبدی بافت تاریخی را دارد رویکردی بین رشته ای است که به همین دلیل باید در چارچوبی که حاصل تعامل میان معماری، شهرسازی و مرمت است، مورد بررسی قرار گیرد. عدم توجه به این تعامل آسیب های جبران ناپذیری را به ارزش های بافت های تاریخی در شهرها وارد کرده است و مانعی برای تحقق انتظارات از رویکرد های میان افزا به آن می شود. بدین منظور پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثرات رویکرد توسعه میان افزا در بهبود کالبدی- فضایی بافت های تاریخی جهت جلوگیری از توسعه پراکنده شهر و هم چنین تبیین رویکرد میان افزا در بافت تاریخی در چارچوبی تعاملی میان حوزه های شهرسازی، معماری و مرمت است تا منجر به بررسی چیستی آن و تدوین الگوی طراحی معماری جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در بافت های تاریخی شود صورت گرفته است که در اجرای این هدف، از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. نتیاج کلی پژوهش حاکی از آن است که هر اندازه انتظام بین ساختار طراحیشده در بافت و زمینهی پیرامون آن بیشتر باشد، ادراک اطلاعات محیطی برای انسان آسانتر بوده و حس تعلق به مکان افزایش مییابد و سرزندگی اجتماعی بافت حفظ میشود.