بررسی رابطه خلوت و تحقق پایداری اجتماعی در مسکن معاصر (مورد پژوهی آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران)

امروزه در پی رشد روز افزون جمعیت در کلانشهرها و توسعه آپارتمان نشینی، مساحت آپارتمان های مسکونی تنزل یافته است که این مهم منجر به کم توجهی معماران به شیوه خلوت گزینی ساکنین فضاهای سکونتی گردیده است. بر این اساس، هدف اصلی این پژوهش رابطه خلوت گزینی و تحقق ابعاد پایداری اجتماعی در آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی–تحلیلی و پیمایشی می باشد. شیوه گردآوری داده ها، مبتنی بر داده های کتابخانه ای- اسنادی و پیمایشی بوده است. روش تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون T-Test، فریدمن، تحلیل عاملی و روش مدل سازی معادلات ساختاری می باشد. در این بخش از پژوهش از دو نرم افزار smartpls۳ و spss۲۰ بهره گرفته می شود. با استفاده از آزمون فریدمن اولویت گویه های بعد مشارکت، امنیت و کیفیت به ترتیب اهمیت گزارش شد؛ بر این اساس اهمیت گویه «افزایش و تنوع فضاهای جمعی» از بعد «مشارکت» به عنوان رتبه نخست، گویه «رعایت تناسبات و مقیاس ها» از بعد «امنیت» به عنوان رتبه نخست و نهایتا گویه «وجود مبلمان و فضاهای انعطاف پذیر» از بعد «کیفیت» عنوان رتبه نخست را به خود اختصاص گرفت. نتایج تحقیق نشان می دهد که سه بعد مشارکت، امنیت و کیفیت تاثیر متفاوتی بر تحقق خلوت در مسکن معاصر به منظور ارتقا کیفیت پایداری اجتماعی ایفا می کنند. بر این اساس بعد «مشارکت» بیشترین تاثیر را از منظر چگونگی خلوت گزینی و تحقق آن در مسکن از سوی ساکنین به منظور ارتقا پایداری اجتماعی در فضای داخلی مسکن معاصر ایفا می کند. در ادامه ابعاد «امنیت» و «کیفیت» به ترتیب بعد از بعد «مشارکت» بیشترین تاثیر بر خلوت گزینی ساکنین آپارتمان ها ی مسکونی کوتاه مرتبه ایفا می کند.