تبیین بعد نهادی تاب آوری شهری و ارزیابی آن در چگونگی مقابله با مخاطره ی زلزله

بلایای طبیعی نظیر سیل، زلزله، گردباد سونامی با توجه به شر ایط محیطی و جغرافیایی که همواره منجر به تلفات انسانی و آسیب های جدی مالی گسترده ای گردیده است در طول دوران حیات کره زمین همواره وجود داشته است و خواهد داشت، اما نکته قابل توجه این است که اثرات این بلایای طبیعی کاملا از بین نمی رود و تنها می توان اثرات آن را متعادل ساخت. در این میان بافت های شهری و عناصر انسان ساخت فضاهای شهری، به مرور زمان دچار فرسودگی و تخریب می گردند و به همین دلیل پایدار نگه داشتن کالبدهای شهری نیازمند مداخلاتی در جهت اصلاح و بهسازی وضع موجود می باشد و این امر ضرورت مداخلات کالبدی در بافت را نشان می دهد. امروزه تاب آوری به عنوان یکی از نظریه های غالب در چگونگی مقابله با این بلایا در محیط های انسان ساخت است. هدف اصلی این پژوهش، ارزیابی تاب آوری شهری در بعد نهادی آن در مقابله با زلزله با محوریت شهر بندرعباس می باشد. روش تحقیق حاضر روش توصیفی- تحلیلی بوده است. جامعه آماری شامل تمام کارکنان متخصص سازمان مدیریت بحران استانداری بندرعباس و سایر عوامل ستاد بحران بودند که با استفاده از فرمول تعیین حجم نمونه کوکران تعداد ۳۵ نفر به عنوان حجم نمونه تعیین گردید. ابزار تحقیق پرسشنامه محقق ساخته بر اساس چارچوب نظری تحقیق بوده است. پایایی ابزار با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ بالاتر از ۶۵/۰ مورد تائید قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان می دهد که میزان تاب آوری نهادی در شهر بندرعباس در ارتباط با مقابله با مخاطره ی زلزله در سطح قابل قبولی قرار ندارد.