بررسی ارتباط بین فرسودگی شغلی با ناگویی خلقی در پرستاران

مقدمه:  فرسودگی شغلی و ناگویی خلقی می توانند از عوامل خطر ایجاد استرس  در پرستاران باشند. هدف از این مطالعه بررسی رابطه فرسودگی با شغلی ناگویی خلقی در پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کردستان بود. روش کار: این یک مطالعه توصیفی – همبستگی می باشد. نمونه ها شامل۳۱۱ نفر پرستار شاغل دربیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کردستان بودند که از طریق روش نمونه گیری سهمیه ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل یک پرسشنامه دو قسمتی می باشد. بخش اول مربوط به اطلاعات جمعیت شناختی و بخش دوم مربوط به پرسشنامه ارزیابی ناگویی خلقی ۲۰ گویه ای تورنتو بگبی و همکاران (۱۹۹۴) و پرسشنامه فرسودگی شغلی ۲۲ گویه ای مسلاچ و همکاران (۱۹۹۳) بود. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه ۲۲  و از طریق آزمون های تحلیل همبستگی پیرسون، t مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ­ها:  نتایج تحقیق نشان داد که میانگین نمره ناگویی خلقی و فرسودگی شغلی در پرستاران به ترتیب ۲/۸۱ (۰۵/۲=SD)و۴/۱۱۹ (۹۵/۶=SD)بود که از متوسط نمره بیشتر بود و همچنین ناگویی خلقی و فرسودگی شغلی به طور معنی داری با هم همبستگی دارند (r=۰/۵۷ ). یافته ها نشان داد ناگویی خلقی ۳۳ درصد از تغییرات فرسودگی شغلی در پرستاران را تبیین می کند. نتیجه گیری: به طور کلی می­توان اذعان داشت که هرچه میزان ناگویی خلقی در فرد بیشتر باشد، یعنی فرد در توصیف و تشخیص احساسات و هیجانات خود ضعیف بوده و دارای تفکر عینی پایینی ­باشد، بیشتر به سندرم فرسودگی شغلی دچار خواهد شد. لذا توصیه می شود ضمن شناخت وضعیت هیجانی پرستاران، آموزش های لازم در خصوص مدیریت هیجان و نحوه پیشگیری و مقابله با فرسودگی شغلی صورت گیرد.