سخن سردبیر: نقش خانواده در تعلیم و تربیت فرزند

در بین تمامی نهادها، سازمان­ها و موسسات اجتماعی، خانواده مهم ترین، ارزشمندترین و اثربخش ترین نقش­ها را دارا است. خانواده طبیعی­ترین و مشروع­ترین واحد تولید مثل و فراگیرترین واحد اجتماعی به شمار می­آید. خانواده دارای اهمیت تربیتی و اجتماعی است. افراد از سوی خانواده و در خانواده گام به عرصه هستی می­نهند و جامعه نیز از تشکل افراد هستی و قوام می­باید؛ بنابراین از ارکان عمده و نمادهای اصلی هر جامعه به شمار می­رود. بهنجاری یا ناهنجاری جامعه در گرو شرایط عمومی خانواده­هاست و هیچ یک از آسیب­های اجتماعی فارغ از تاثیر خانواده پدید نمی­آید. نقش اصلی و آشکار خانواده تولید مثل و انتقال سینه به سینه ارزش­ها و میراث فرهنگی و اعتقادی از نسلی به نسل دیگر است. تربیت نسل و تامین نیازهای اساسی انسانی و ایجاد تعادل روانی، عاطفی و اجتماعی در اعضاء، از جمله اهمیت خانواده است.خانواده در اسلام به عنوان بنیادی مستحکم و نهادی اساسی و اجتماعی محسوب می­شود. خانواده به وسیله ازدواج به صورت یک پیمان با تکیه بر حقوق و قوانین بر مبنای مردن و رحمت استوار می­گردد. تشکیل خانواده پیمانی و متعهدانه بین زن و مرد است که هدف آن تامین نیازهای انسانی و آرامش و سکون آنان با یکدیگر است که تولید و پرورش فرزندان اهداف عالیه انسانی آن محسوب می­شود. فرزند پروری الزامی و یک ضرورت اجتماعی است. مهارتی است که باید پیش از فرزند آوری بیاموزیم تا روابط والد و کودک به درستی شکل گیرد. فرزند پروری مجموعه روش­هایی است که والدین برای رشد و پروش کودک خود به کار می­برند؛ روش­هایی که در ارضای نیازها، یادگیری، رفتار و عملکرد، طرز تفکر، ارتباطات و به طور کلی تربیت فرزندشان نقش دارد؛ بنابراین می­توان گفت که آموختن مهارت­های رشد در پرورش کودک از مهارت­های پایه­ای و زیربنای مهم فرزند آوری است.