تحلیل فضایی و مکان یابی کاربری های امدادی با رویکرد مدیریت بحران (نمونه موردی: پایگاه های اورژانس شهر شیراز)

بر اساس معیارهای سنجش توسعه انسانی ارائه شده توسط سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۰ میلادی، سطح بهداشت یکی از معیارهای سه گانه اصلی در سنجش میزان توسعه یافتگی کشورهای جهان محسوب می شود و از معیارهای اساسی در ارتقاء سطح بهداشت جامعه، افزایش میزان دسترسی شهروندان به خدمات درمانی بالاخص خدمات اورژانس است. لذا با توجه به تمرکز و تراکم های جمعیتی و ساختمانی در کلان شهر شیراز که احتمال بروز بیماری ها، سوانح و بحران های مختلف را امکان پذیر می سازد ارزیابی کمی و کیفی پایگاه های اورژانس در سطح شهر بر طبق استانداردها و ضوابط، ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش، با استفاده از تلفیق سامانه اطلاعات جغرافیایی و روش تحلیل شبکه، شعاع عملکردی پایگاه های اورژانس موجود در شهر شیراز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که پایگاه های موجود تنها ۳۰ درصد فضاهای فعال شهری را در زمان استاندارد تحت پوشش قرار می دهند و جهت ارتقاء سطح دسترسی عادلانه شهروندان و بهبود الگوی توزیع فضایی مراکز اورژانس بر اساس استانداردها و ضوابط، مکان‎یابی پایگاه‎های جدید ضرورت دارد. بنابراین، با جمع آوری داده‎های موثر در قالب لایه های اطلاعاتی نظیر شبکه ارتباطی، تراکم جمعیت، مناطق و فضاهای مستعد بروز حوادث و سوانح، کاربری اراضی و غیره با استفاده از GIS و مدل AHP، مکان های مناسب جهت احداث پایگاه اورژانس جدید مکان یابی و پیشنهاد شده است.