پدیدارشناسی ساختار صوری سوژه در نظام های ساختار باور

ساختار صوری سوژه در سطح گسترده ای قابل بحث است، چرا که اساس «سوژه» در تمایز «من/ جهان» شکل گرفته و چگونه ساختار صوری می تواند بدون جدایی افکندن میان «این و آن» و افزودن امور انضمامی متکثر پایدار بماند؟ سوژه در ابتدای امر تنها فضایی خالی است که به غیر، مجال ورود می دهد، نمی توان مشخص کرد که این «نفوذ سوژه است یا نفوذ شیء» اما به هر صورت ساختاری است که پای غیر را به «امر نفسانی» باز می کند و مرحله ی بیگانگی را رقم می زند مرحله ای که برای «ظهور صوری سوژه» ضروری است. سوژه تداوم تحلیلی این تصور است که مبنای آگاهی از هیچ بستری برنخواسته و گاه آغازی کاملا تهی دارد، ما این را پذیرفتیم، چرا که سوژه هرچند در مقام خیال، اما نقشی بسیار پررنگ دارد و از طرف دیگر اگر برای ظهور سوژه عقیده به بستری داشته باشیم، امکان دریافت طبیعی آگاهی را به صورتی که سوژه آن را تنها با پدید آمدن و ناپدید شدن ایجاد می کند، از دست می دهیم (نقش کاتالیزوری سوژه). پس «سوژه نه تاریخی است و نه زبانی، زیرا اساس پیوند طبیعی و ارجاع های طبیعی ربطی به تاریخ و زبان ندارد» اما نکته ی مهم اینجاست که سوژه جهان را به ورطه ی ساحت نمادین و قابل ادراک می کشد و این یعنی نشانه ها را به صورت گسترده وارد سطح آگاهی می کند و آنجا که چیزی نمادین نشود ناخودآگاه باقی می ماند.