سکوت و خاموشی در گلستان سعدی

در ادبیات فارسی، سکوت و خاموشی بدین معنی نیست که انسان، خود را از سخن گفتن محروم سازد، چرا که وجه تمایز او با حیوان زبان اوست؛ آن چه مهم است حفظ زبان است؛ نه ترک زبان. از آن جا که بسیاری از دشمنی ها، شکست ها، افسردگی ها و. . . از سخن نابجا شکل می گیرد، بدین پاسخ رسیده ایم که بسیاری از این مشکلات با سخن سنجیده مرتفع خواهد شد. با توجه به فرضیات و سوالات مورد نظر، در این پژوهش از روش تحلیلی – توصیفی سود جسته است که پر حرفی نشانه ی کم خردی و سکوت بجا بیانگر حکمت، هیبت و بردباری است. پژوهش حاضر کوشید تا نخست با آیات و روایات به تحلیل مفهوم سکوت و خاموشی پرداخته، سپس در رد یا قبول خاموشی در گلستان سعدی با نگرشی نسبی دلایلی به دست دهد.