بررسی تحقق عدالت فضایی در کلانشهر تبریز بر اساس کاربری های خدماتی (نمونه ی موردی: مناطق یک تا پنج)

در دهه های اخیر، جمعیت پذیری فزاینده شهرها به همراه مسائل اجتماعی-اقتصادی آنها شکل تازه ای از شهر و شهرنشینی را به وجود آورده است. افزایش شهرنشینی که امروزه از مهمترین جنبه های جهانی شدن است. به هم خوردن توزیع خدمات و نارسایی در سیستم خدماتی، که بدون استثنا در تمامی شهرهای بزرگ ایران ظاهر شده است به معنی افزایش تقاضا برای خدمات در برابر ظرفیت و امکانات موجود است). بنابراین مهم ترین رسالت برنامه ریزان و مدیران شهری در این زمینه تلاش برای دستیابی به آرمان «فرصت های برابر» در دسترسی گروه های مختلف جامعه شهری به خدمات شهری و از بین بردن تضاد در تامین فرصت های آموزشی، بهداشتی، خدماتی و مانند این ها می باشد همسو با سیاست عدالت فضایی، به عنوان هدف محوری، لازم است وضعیت مناطق مختلف از نظر توزیع خدمات بررسی شود و کمبودها و نارسایی ها برای برنامه های آینده توسعه در مرکز توجه قرار گیرد. هدف این پژوهش بررسی تحقق عدالت فضایی در مناطق یک تا پنج کلانشهر تبریز می باشد که از مدل های آنتروپی شانون و تاپسیس جهت وزن دهی و رتبه بندی محلات استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که منطقه ی سه به لحاظ تحقق عدالت فضایی وضعیت بهتری نسبت به سایر مناطق داشته و منطقه ی پنج در رتبه ی آخر قرار گرفته است که نشان از وضعیت نامناسب آن داد