نیاز کلان شهرها به شبکه یکپارچه حمل و نقل درون شهری

در جریان گسترش شهرنشینی و توسعه ی شهری، بخش حمل ونقل به طور همزمان دو نقش مهم و کلیدی تاثیرگذاری و تاثیرپذیری را بر روند توسعه به عهده داشته است. شکل گیری فرم شهرهای جدید به طور عمده تحت تاثیر طرق حمل ونقل جاده ای و ریلی بوده و از سوی دیگر، بافت و قالب شهرها با به کارگیری سامانه های حمل ونقل شهری و میزان توفیق آن ها در انجام وظایف خود، گره خورده است. در سالیان اخیر، افزایش و پیچیده ترشدن چالش هایی نظیر مصرف زیاد انرژی، افزایش آلودگی هوا و آلودگی های صوتی، ضعف در برنامه ریزی، اتلاف وقت و کاهش ایمنی در حمل و نقل شهری، سبب گردیده است که مفهوم حمل ونقل پایدار، تبدیل به چشم انداز این بخش(منظور از بخش، بخش حمل و نقل اشاره شده در سطر اول است)در اکثر کشورهای دنیا گردد. در نتیجه می توان گفت رویکرد حمل ونقل یکپارچه یکی از راهبردهای دستیابی به حمل ونقل پایدار است؛ سامانه ای که امکان دسترسی مناسب را برای همه اقشار جامعه فراهم کرده، هزینه های اقتصادی را تعدیل و زمینه آلودگی های زیست محیطی را کاهش دهد. روند سریع توسعه شهرنشینی منجر به افزایش تقاضا برای تامین زیرساخت هایی نظیر ایجاد امکانات حمل و نقلی و... شده است. در شرایط امروزی وجود یک سیستم حمل و نقلی یکپارچه و پایدار ضرورت دارد این در حالی است که ترافیک، افزایش قابل توجه زمان جا به جایی، افزایش تصادفات، آلودگی صدا و نزدیک شدن میزان آلودگی هوا به مرزهای تهدید سلامت انسانی از تبعات سیستم حمل و نقل ناپایدار در مناطق شهری محسوب می شود، بنابراین پایداری تنها با ایجاد تغییرات در طراحی، الگوهای استفاده و مدیریت وسایل نقلیه حاصل نمی شود بلکه باید تغییراتی در نحوه تفکر نسبت به شناخت و ارزشیابی راهکارهای ممکن برای رفع مشکلات حمل و نقل ایجاد شود.