بررسی ارتباط خشکسالی و آسیب پذیری گندمکاران روستایی استان سیستان بلوچستان

هدف این پژوهش بررسی ارتباط خشکسالی و آسیب پذیری گندمکاران روستایی استان سیستان بلوچستان بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کشاورزان گندمکار روستایی استان سیستان بلوچستان در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی طبقهای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ی محقق ساخت است که روایی آن توسط گروهی از متخصصین ترویج و آموزش کشاورزی مورد تایید قرار گرفت و برای سنجش پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد (α=۰/۶۴-۰/۷۶). تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss انجام گرفت. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد نتایج تحقیق نشان داد که ویژگی های فردی گندمکاران با حساسیت و آسیب پذیری آنان رابطه معنادار منفی دارد. میزان در معرض خشکسالی بودن گندمکاران، ظرفیت سازگاری آنان و آسیب پذیری آنان بر اساس نوع کشت متفاوت است. گروه بندی گندمکاران بر اساس شاخص آسیب پذیری نشان داد که ۲۳ درصد گندمکاران در گروه کمتر آسیب پذیر ۵۷ درصد آنان در گروه آسیب پذیر ۲ درصد آنان در گروه شدیدا آسیب پذیر قرار می گیرند. همچنین نتایج نشان داد که در درجه اول حساسیت نسبت به خشکسالی ( ۴۶ درصد) و سپس ظرفیت سازگاری ( ۴۳ درصد) و پس از آن در معرض خشکسالی بودن.