بررسی میزان اثرگذاری مقایسه هوش هیجانی، هوش شناختی، سلامت روانی و اجتماعی میان کودکان عادی و کودکان کار

مساله کودکان خیابانی بیش از یک دهه است که در زمره مشکلات اجتماعی کشور (ایران) شناخته می شود. حضور و کار کودکان در خیابان به عنوان پدیده ای نو ظهور و مغایر با فرهنگ و ارزش های کشور سبب شد تا مسئله کودکان خیابانی منشا مباحثات و مطالعات فراوانی به منظور شناخت این کودکان و عوامل فردی و اجتماعی موثر بر ورود آنها به خیابان و پیامدهای آن در ایران شود (وامقی، رفیعی، سجادی، رشیدیان، ۱۳۹۰). اگر محیط خانواده دستخوش تنش، دگرگونی و سردی روابط بین اعضا گردد و نیازهای نوجوانان ارضا نشود، دست به رفتارهای نابهنجار و از آن جمله فرار می زند. فرار نوجوانان یکی از مهم ترین آسیب های اجتماعی تلقی می گردد. بدین معنا که نوجوانان فراری نه تنها به خود بلکه به نوعی به جامعه نیز آسیب می رساند. بررسی اسلس نیچ و همکاران (۲۰۰۰) نشان داد که فرار نوجوانان در ابتدا به دلیل آشفتگی های خانوادگی بوده است. در واقع ترک کردن خانه، زمانی اتفاق می افتد که، شرایطی ایجاد گردد که نوجوان فکر کند که در بحث راجع به مشکلاتش با خانواده دوچار شکست خواهد شد. دلایل اساسی که منجر به فرار نوجوانان از خانه می گردد شامل تعارض های مداوم در خانواده و مشکلات تحصیلی است (حسینیان، زهرایی و خدابخشی کولائی، ۱۳۸۲). از طرفی نوجوانان فراری، پس از ترک خانه با مسائل زیادی مواجه هستند. مشکلاتی که سلامتی آنها را تهدید می کند. مانند در معرض ابتلا به بیماری های مقاربتی، ضایعات پوستی، ضعف سیستم ایمنی بدن، سوء تغذیه و نابهنجاری های روان شناختی از قبیل افسردگی، کاهش عزت نفس و احساس کفایت، اعتیاد و سوء مصرف مواد، اختلالات سلوک و رفتارهای ضداجتماعی و. . . قرار می گیرند (حسینیان، زهرایی و خدابخشی کولائی، ۱۳۸۲).