بررسی میزان نشست زمین بعد از حفاری تونل و تاثیر بر محیط و ساختمانهای جانبی

در این مقاله با بررسی نشست سطحی در اثر حفر تونل و تاثیر آن بر سازه های اطراف و همچنین با بررسی پارامترهای موثر و قابل کنترل در میزان نشست سعی در کم کردن هزینه ها شد و در عین حال حفظ ایمنی مسیر، مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی کنترل میزان نشست توسط پی ساختمانها، دو نوع ساختمان از لحاظ ارتفاع و همچنین دو رنج معمول مساحت (مطابق با ساختمان-های منطقه مورد مطالعه) از بین ساختمانهای با ریسک بالا در مسیر مورد نظر انتخاب شد. همچنین پارامترهایی نظیر عمق تونل، فشار جبهه کار و فشار تزریق مورد بررسی قرار گرفت. نتایج مدلسازی ۱۶) حالت) نشان داد که حداکثر جابهجایی قائم پی ساختمانها کمتر از محدوده خطر و در حد مجاز آن است و خطری در اثر حفر تونل مسیر شرقی متوجه ساختمانها نیست. با توجه به نتایج حاصل شده از مدلسازی، میتوان عمق تونل را به میزان ۵ متر کاهش داد ضمن اینکه با کاهش فشار جبهه کار و همچنین فشار تزریق TBM به ۵۰ کیلوپاسکال، علاوه بر افزایش راندمان و عملکرد ماشین حفاری، سعی در کاهش هزینه های مربوط به احداث شفت ورود و خروج TBM، احداث ایستگاه ها و هزینه های مربوط به پارامترهای راهبری ماشین حفاری شد. همچنین با تغییر فاصله حفاری تونل با ساختمان، در شرایطی که عمق تونل ۱۵/۴۵ متر و فشار جبه هکار و فشار تزریق ۵۰ کیلو پاسکال باشد، مشخص شد که میزان نشست زیر پی زمانی که تونل در فاصله ۱۰ متر از ساختمان باشد هیچگونه خسارتی متوجه آن نمیشود. در انتها تاثیر هتلهای مجاور و نزدیک به هم در شرایط واقعی نیز، که دارای ریسک بالاتری نسبت به سایر ساختمانها بودند، بر میزان نشست ایجاد شده مورد بررسی قرار گرفت که نسبت به حالتی که پی ساختمان به صورت منفرد است تغییر چندانی نداشته و به طبع آن مقدار خسارت وارد شده به ساختمانها نیز تغییر نمیکند.