چرا آموزش زبان برای کودکان ناشنوا بهتر است از سن زیر ۶ سال شروع شود

این پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه و مقاله انجام شده و به روش مروری است . بروز ناشنوایی در سنین بحرانی زبان آموزی یا قبل از آن به قابلیت های زبانی و گفتاری کودک بشدت آسیب می رساند و وی را در ۱ محدودیت و محرومیت حسی و نقص توانائیهای ارتباطی قرار می دهد و سبب انزوا طلبی ، افسردگی و ناهنجاری های متعدد اجتماعی روانی و عاطفی وی می گردد . لذا ضروری است تدابیری اتخاذ نمود که کودک ناشنوا به صورت نظامدار تجربه شنوایی بدست آورد وبا سهولت بیشتری صداها را تشخیص دهد و مابین اصواتی که در یافت می کند تمایز قائل شود و این امر توسط تربیت شنوایی فراهم می شود تا فرد بتواند حداکثر استفاده مفید را از باقیمانده شنوایی خود برای دریافت و ادراک شنیداری محرکات صوتی به عمل آورد. ب دانش آموزانی که این اختلالات را دارند، ممکن است، در یک یا چند درس نمره پائینی بگیرند، یا بنظر برسد شنوایی ضعیفی دارند. در این مواقع اگر معلم مدرسه دانش روانشناسی کافی نداشته باشد و علائم اختلالات شنوایی را تشخیص ندهد، ممکن است به دانش آموز برچسب هایی تحت عنوان کم هوش، خنگ، تنبل و زده بزند. این دانش آموز هم قبول میکند که هیچوقت نمیتواند مانند بقیه هم کلاسی هایش درس را بخوبی یاد بگیرد و نمرات خود را بالا ببرد. روحیه او تضعیف میشود و انگیزهاش را برای درس خواندن و موفقیتهای آینده از دست میدهد. خانواده ها باید در رابطه با این اختلالات آگاهی داشته باشند تا با درمان آنها مسیر موفقیت فرزندانشان را باز نگه دارند و از آنها در برابر افسردگی، ناامیدی و شکست خورده بودن، جلوگیری کنند.