نسبت شناسی دنیا و آخرت در آیه ۷ روم و نقش آن در تقویت زیست مومنانه

در طول تاریخ، اندیشه درباره دنیا و آخرت و نیز نسبت موجود میان آن دو، جزء جدایی ناپذیر حیات بشری بوده است. قرآن کریم به عنوان آخرین کتاب آسمانی در آیات بسیاری به این مسئله پاسخ گفته تا حقیقت جویان در پرتو درک معارف آن و فک۶تر در رتبه وجودی هر یک از دنیا و آخرت، از بی خبری و تسلیم در برابر مظاهر فانی دنیا مصون مانده و با توشه ایمان و عمل صالح، سعادتمندی را برای خود رقم زنند. در این میان آیه مبارکه ۷ روم، نسبت میان دو جهان را نسبت ظاهر و باطن معرفی کرده و هشدار میدهد که دنیازدگان، سرمست مظاهر و زینتهای ظواهر دنیایند و از وجه ماندگار و جاودان سرای آخرت غافل اند. تحقیق حاضر با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی تفاسیر ، نکات بلاغی و دلالتهای تربیتی برآمده از آیه در تفاسیر فریقین پرداخته تا از این رهگذر، پس از ترسیم ماهیت حقیقی دنیا و آخرت به نقش معاد باوری در تقویت زیست مومنانه جامعه اسلامی بپردازد. دستاورد حاصل از پژوهش حاکی از آن است که طبق آیه مورد بحث، دنیا دارای دو وجه ظاهر و باطن است؛ اکتفاء به جنبه ظاهری حیات دنیوی و غفلت از باطن آن -سرای آخرت - سبب خسران و تباهی همیشگی و در نقطه مقابل، باور به معاد و اصالتمندی آخرت، سبب تقویت زیست مومنانه درپرتو ۱ مولفه هایی چون نصرت مستمر الهی، بینش جامع توحیدی، التزام عملی به اوامر الهی،تصحیح سبک زندگ و اصلاح فرهنگی، خواهدگردید.