غزلخوانی و جایگاه آن در فرهنگ موسیقایی ایران
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 45
فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JFADRAM-21-2_008
تاریخ نمایه سازی: 17 مهر 1402
چکیده مقاله:
غزلخوانی، که در محافل رسمی بیشتر با نام «کوچهباغی» یا با نام خودساخته «بیات تهران» شناخته شده است، نوعی آواز با وزن آزاد بر روی اشعار شعرای فرهنگ شفاهی، و گاه شعرای کلاسیک است که بهویژه در تهران و شهر ری خوانده میشود. جایگاه این آواز در فرهنگ موسیقایی رسمی به طور وسیعی متاثر از جایگاه اجراکنندگان آن در جامعه است که غالبا به قشری که به نام های مختلف، مثل داش، داش مشدی، گردن کلفت، جاهل و غیره خوانده شده، تعلق دارند. این قشر فرهنگی اجتماعی، همواره نماینده ی دو خصلت متضاد بوده و با نوسان میان جوانمردی و اوباشی گری، گاه احترام و گاه انزجار افراد جامعه و تقریبا همواره، سوءظن و بی اعتمادی آنها را برانگیخته است. غزلخوانی، درواقع مانند چهارپارهخوانی با وزن آزاد در مناطق مختلف ایران، نوعی شعرخوانی ملحون است که، بهعلت پیوندش با سنت شاعری در فرهنگ ایرانی، نمادی از فرهیختگی در دل فرهنگ عامیانه یا مردمی به حساب میآید و به این ترتیب، حداقل برای گردنکلفتهای خوشنام و جوانمردی که از این هنر بهرهمندند، مایه تشخص و تمایز اجتماعی است. این نوع آواز، از یک فرم ترکیبی معین تبعیت میکند و از نظر نظام موسیقایی، وابسته به نظام موسیقی کلاسیک ایرانی است، اما از پیچیدگیهای فنی آواز کلاسیک بهره نمیبرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
ساسان فاطمی
دانشیار دانشکدهی هنرهای نمایشی و موسیقی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :