تحلیل صحنه های ترانه در فیلم های موزیکال برمبنای روایت شناسی ساختارگرا

در صحنههای ترانه در فیلمهای موزیکال بعضی از اسلوبها و قواعد حاکم بر صحنههای دیگر واژگون میشوند. آلتمن عقیده دارد در این صحنهها قوانین واقعگرایانه و چارچوب علی داستان محو میشود و شخصیت از بند محدودیتها و مسئولیتهای دنیای خود رها می شود و به نوعی تغییر ماهیت میدهد. در این پژوهش نظری، نگارندگان کوشیده اند نشان دهند، برخلاف نظر آلتمن، ماهیت شخصیتها و قوانین دنیای داستان در صحنههای ترانه تغییر نمیکند. بدین منظور، برمبنای مفاهیم لایههای روایی ژنت و راوی سینمایی چتمن در حوزه روایتشناسی ساختارگرا، استدلال میشود که در صحنههای ترانه ماهیت عناصر داستانی (شخصیت، علیت، و منطق دنیای داستان) ثابت میماند و، در عوض، شیوه روایتگری و کارکردهای راوی سینمایی تغییر میکند. این پژوهش به روش تحلیلی- توصیفی است با کاربرد منابع کتابخانهای و بررسی موردی فیلمها. در این پژوهش مدلی برای تحلیل جنبههای داستانی و غیرداستانی یک صحنه ترانه پیشنهاد و اجراهای موزیکال برمبنای آن دسته بندی می شود. سرانجام، بررسی میشود که در هر دسته کدام جنبههای صحنه ترانه داستانی و کدام مربوط به راوی سینمایی و سطح گفتمان است. با الگوی تدوین شده میتوان استدلال کرد که در فیلمهای موزیکال، به اندازه سایر ژانرها، منطق داستانی، واقعگرایی، و روابط علت و معلولی برقرار و استوار است.