از تحریم صورتگری تا صورت نگاری عریان:نگاهی به سیر تحول نمایش پیکره انسان در تاریخ هنر و به ویژه ایران
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 64
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JFAVAT-19-1_001
تاریخ نمایه سازی: 18 مهر 1402
چکیده مقاله:
چکیده مرزهای تلقی ادیان از پیکره انسانی،گاه مقدس به عنوان تمثیلی از صورت الهی و گاه مذموم به سبب نمایش حالات گناهآلود و خودنمایانه بشر، بحث درباره هنر انساننما را مورد توجه قرار میدهد. از هنر پیشاتاریخی تا هنر معاصر، موضوع تصویر انسان در کانون اهمیت قرار دارد؛ در پارهای مواقع، همچون هنر انسان غارنشین، تصویرسازی عصر آخناتون در مصر، آیین بودا، دین یهود، دین اسلام و جنبش شمایلشکنی بیزانس، تمثالسازی انسان دارای حرمت و گاه ممنوعیت است؛ و در پارهای دیگر چون یونان باستان، هند باستان، آیین ویشنوپرستی و عصر رنسانس، نمایش پیکره برهنه انسانی، آزادانه موضوع هنر قرار میگیرد. در این مقاله، پس از مطالعه رویکرد ادیان مختلف در باب تمثالسازی انسان، تضاد و تناقض در معنای برهنگی و دوگانگی دلالت این مفهوم از لحاظ واژهشناختی بررسی میشود، سپس با نگاهی دقیقتر به هنر ایران، پس از مطالعه تاریخچه تصاویر عریان، به تغییر نگرش هنرمند عصر قاجار در باب تصاویر انسانی پرداخته میشود. خوانش ایرانی از اومانیسم غربی، جایگاه انسان را تغییر داد و ضمن آرمانزدایی از آن، وجوه مادی زندگی بشر را در مرکز توجه قرار داد؛ مفاهیم معنوی جای خود را به گرایشات مادی و انسانمحور جدید بخشید؛ این روند موضوعات بدیعی چون برهنهنگاری را به عرصه نقاشی قاجاری وارد نمود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مینا محمدی وکیل
دانشجوی دکترای پژوهش هنر، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
حسن بلخاری قهی
دانشیار گروه مطالعات عالی هنر، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.