امکان و امتناع تفکر فمینیستی در پیریزی دانش علمی در ایران

رابطه قدرت– دانش در ایران پیچیده و مبهم است. داعیهاستعمارگری علم که از تفسیر برخیمتون پسامدرن حاصل میشود، در جامعه ایران که هنوز جایگاه تولیدکنندگی در نظریه و پارادایمرا ندارد، میتواند غیردقیق و مضر باشد. یکی از خوانشهای پسامدرن به فمینیسم مربوط است. بخشی از این رویکرد بر استعمارگری و ضد توسعه بودن دیدگاه علمی توجه دارد. از سوی دیگر،جامعه ایران در حال تجربه تحولاتی است که رابطه تنگاتنگی با نظام دانش دارند. بخشی از اینتحولات رنگ و بوی فمینیستی دارند و نشانگر ظرفیت این رویکرد در قدرت بخشی و تقویتشناختی محققان و بهبود نظام علم مدرن در ایران است. میتوان گفت کنشگران فمینیستایرانی به اعتبار نظام علم مدرن، وضعیت حاشیهای خود را درک کردهاند و درعینحال، رویکردفمینیسم امکان شالوده شکنی از دیدگاههای غالب برای تحلیل مسائل جامعه ایران را فراهم ساخته و نشان داده است که مثلا در مواجهه با مسائل توسعه بهسادگی نمیتوان مشکل را به آنچه جریان علم متعارف میگوید، فروکاست و باید به رویکردهای دیگر توجه داشت. مقاله حاضر بحثی نظری است در نسبتی که تفکرات فمینیستی میتوانند با علم داشته باشند.