روش تدریس آزمایشگاهی

روش تدریس آزمایشگاهی به آن نوع فرآیند آموزشی اطلاق می شود که در آن، علت، معلول، ماهیت و خواص هر پدیده ای (اعم از اجتماعی، روانی و یا فیزیکی) تحت شرایط کنترل شده، از طریق آزمایشگاهی و باتجربی مشخص معلوم می شود.با توجه به این تعریف، به راحتی میتوان روش تدریس آزمایشگاهی را به آموزش سایر زمینه های درسی تعمیم داد.بدون شک منظور پستالوژی (۱۸۲۷ – ۱۷۶۴) مربی بزرگ سوئیسی که اهمیت خاصی برای توسعه روش آزمایشگاهی در امر آموزش قایل بود؛ تنها استفاده از این روش در علوم تجربی نبود.پشتالوژی به عنوان بنیانگذار روش تدریس آزمایشگاهی تاکید داشت:آموزش باید بیشتر عملی باشد تا لفظی و یادگیری باید به روش تحلیلی انجام گیرد؛ شناخت اشیای حقیقی و نظریه های واقعی باید بر علایم و کلمات مقدم باشد.ژان ژاک روسو صاحب نظر نامدار مسایل اجتماعی، با الهامی از فلسفه پستالوژی در سال ۱۷۶۲ میلادی، “امیل” (امیل نام کتابی در زمینه تربیت از ژان ژاک روسو است.) را بانظریات جدید آموزشی در زمینه آموزش کودکان، به رشته تحریر در آورد.فلسفه ای که پستالوژی در امر آموزش بنیان نهاد، روش تدریس در دوره ابتدایی را به طور کلی متحول ساخت و امروزه از او به عنوان پدر آموزش جدید یاد میشود.