بررسی تاثیر شاخص های استطاعت پذیری و سازگاری با محیط زیست بر طراحی مسکن حداقل اکولوژیک از دیدگاه ساکنان- نمونه مطالعاتی: جزیره مینو

سالهاست که موضوع طراحی مسکن حداقل جهت تامین مسکن برای اقشار کم درآمد خصوصا در کشور های با اقتصاد آسیب پذیر مورد توجه قرار گرفته است اما غالب مدل های ارائه شده در زمینه مسکن حداقل در راستای تامین صرف نیاز های فضایی حداقل می باشد و به بقای همزمان سیستم های اکولوژیک پاسخی نمی دهد. بررسی وضعیت موجود جزیره مینو در این پژوهش مشخص می کند که با توجه به درامد پایین ساکنان این جزیره، رشد جمعیت و نیاز به تامین مسکن ارزان، ساخت و ساز های مغایر با ضوابط افزایش چشمگیری داشته است که این موضوع موجب قطع درختان و همچنین تخریب محیط زیست طبیعی گردیده است. این پژوهش درصدد است تا با تبیین میزان تاثیر شاخص های استطاعت پذیری و سازگاری با محیط زیست بر طراحی مسکن حداقل اکولوژیک از دیدگاه ساکنان جزیره مینو، شاخص های با اهمیت دردستیابی به طراحی مسکن حداقل سازگار با محیط زیست را برحسب اولویت رتبه بندی نماید. در این تحقیق برای جمع آوری داده ها ازروش کتابخانه ای و میدانی و پرسشنامه استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد از دیدگاه ساکنان از میان شاخص های استطاعت پذیری و سازگاری با محیط زیست « توجه به کاشت و نگهداری فضای سبز» « اندازه فضای داخلی »، « حداقل فضای غیر ضروری » و «مشارکت نهاد های مردمی» از میزان تاثیر بیشتری در طراحی مسکن حداقل اکولوژیک برخوردار هستند. که با توجه بیشتر به این شاخص ها در فرایند طراحی می توان تا حدودی موانع تحقق مسکن حداقل اکولوژیک را برطرف ساخت همچنین به نظر می رسد شاخص مشارکت نهاد های مردمی بعنوان یک شاخص با اهمیت در حال حاضر مورد توجه قرار نمی گیرد که باید به منظوردستیابی  به هدف شرایط مورد نیاز تحقق آن فراهم گردد.