تاثیر تمرین های ترکیبی بر خودگفتاری انگیزشی و تکانشگری تکواندوکاران

هدف از انجام این پژوهش؛ بررسی تاثیر تمرین های ترکیبی بر خودگفتاری انگیزشی و تکانشگری تکواندوکاران بود. جامعه آماری شامل: کلیه زنان تکواندوکار شهر مشهد، در دامنه سنی ۱۸ تا ۳۰ سال بود، که از این جامعه تعداد ۴۰ نفر به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شدند. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و نیمه تجربی با طرح پژوهش پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. به منظور جمع آوری داده ها، از پرسشنامه خودگفتاری خودکار تئودوراکیس و پاپائیانو (۲۰۰۸) و پرسشنامه تکانشگری بارات و همکاران (۲۰۰۴) استفاده شد. به افراد گروه تمرین ترکیبی به مدت ۱۲ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای تمرین ترکیبی (جسمانی و روانشناختی) و گروه کنترل تنها به تمرینات جسمانی پرداختند. برای تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون های لون، کلموگروف- اسمیرنوف و تحلیل کواریانس یک راهه در سطح معنا داری کمتر از ۰۵/۰ استفاده شد. یافته ها نشان داد؛ تمرینات ترکیبی بر خودگفتاری و تکانشگری تکواندوکاران تاثیرمعنا داری دارد(۰۰۱/۰ =p). با توجه به میانگین نمرات کسب شده دو گروه در مرحله پس آزمون می توان نتیجه گرفت که؛ تمرینات ترکیبی جسمانی و روانشناختی بر خودگفتاری و تکانشگری تکواندوکاران تاثیر مثبتی داشته و سبب افزایش خودگفتاری و کاهش تکانشگری تکواندوکاران شده است. یافته ها حاکی از آن است که؛ کادر فنی تکواندو در صورت استفاده از تمرین های ترکیبی می توانند با نظر گرفتن تقاوت های فردی، از سایر پروتکل های جسمانی و روانشناختی به صورت یک جلسه ای استفاده کنند.