نقش تبیین کنندگی شیوه های فرزندپروری در پیش بینی خودناتوان سازی ادعایی دانشجویان با در نظر گرفتن نقش میانجیگری خودکارآمدی

چکیدههدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تبیین کنندگی شیوه های فرزندپروری در پیش بینی خودناتوان سازی ادعایی دانشجویان با در نظر گرفتن نقش میانجیگری خودکارآمدی است. روش مطالعه، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی تهران است، که ۳۷۳ نفر از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. و مقیاس خودناتوان سازی جونز و برگلاس ( ۱۹۷۸) ، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) و پرسشنامه ادراک از شیوه های فرزند پروری بامریند (۱۹۴۹) بر روی آن ها اجرا گردید. به منظور بررسی فرضیه ها از روش آزمون معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج نشان داد که شیوه فرزندپروری مقتدرانه به طور مستقیم بر روی خودکارآمدی اثر مثبت و شیوه فرزندپروری مستبدانه به طور مستقیم بر روی خودکارآمدی اثر منفی دارد. همچنین خودکارآمدی اثر مستقیم و منفی معناداری روی خود ناتوان سازی ادعایی دارد و شیوه های فرزندپروری مقتدرانه و مستبدانه از طریق خود کار آمدی اثر غیر مستقیم منفی بر روی خود ناتوان سازی ادعای دارند. در مجموع می توان گفت خودکارآمدی در پیش بینی خودناتوان سازی ادعایی از طرف شیوه های فرزندپروری مستبدانه و مقتدرانه نقش میانجی ایفا می کند. بنابراین ارتقاء و بهبود خودکارآمدی می تواند نقش موثری در جهت پیش گیری و تعدیل استفاده از راهبرد های خودناتوان ساز داشته باشد.