بررسی وضعیت کشاورزی در عهد هخامنشی

کشاورزی در عهد هخامنشی نخستین بار از دیدگاه اعتقادی توسط شاه و بزرگان مورد توجه قرار گرفت. کشاورزان آنچه کشت می کردند و در خرمن می کوبیدند را خو است خدایان و از منظر کیش زرتشت مایه خیر و برکت برای مردم و سرزمین ها می پنداشتند. به تدریج با گسترش امپراتوری و کشورگشایی ها این شاهان هخامنشی بودند که بار دیگر با کشاورزی و تشویق بندگان خود در دیگر اقلیم ها به آبادانی و هموار کردن زمین های لم یزرع همت گماشتند و در سال های فراوانی نعمت، با ستایش اهورامزدا، کشاورزان و هدایایی را وقف معابد می کردند. این سیاست در فرمان های داریوش اول، به یکی از ساتراپ های هخامنشی آشکار و هویدا است. متن نامه داریوش، کاملا اهمیت شاهنشاه را به کار و رونق کشاورزی در ایالت های مختلف آشکار می سازد. یکی از دلایل اهمیت این کار در واقع عایداتی بود که هر ساله به صورت مالیات از زمین های کشاورزی به خزانه های شاهی سرازیر می شد. در این عهد، شهریاران هخامنشی در رونق سرزمین های تحت سیطره خود کوشیدند و با احداث آبراه ها، قنات ها و سدها و تکثیر و کاشت درختان تمدنی خلق کردند که از شرق تا مغرب عالم آن روزگار را فرا می گرفت. این مقاله با روش توصیفی و بهره گیری از متون دست اول و مقالات معتبر نگاشته شد. هدف از انجام این پژوهش آشکار شدن ابعاد سیاست های کشاورزی هخامنشیان است. کشاورزی تا چه اندازه بر رونق و شکوفایی عهد مذکور موثر بود؟ نتایج این پژوهش گوشه ای از باورها، فرمان ها و روش های کشاورزی و تقسیم آب در این دوره را برای خواننده بیان می کنند.