بررسی اثرات آموزش نوآوری اجتماعی بر نتایج یادگیری پایدار از طریق نقش میانجی انگیزه یادگیری درونی و تعدیل کننده انگیزش اجتماعی بین دانش آموزان سال ششم مدارس ابتدایی شهرستان آباده

یادگیری پایدار به عنوان یکی از اهداف مدارس تعریف شده و همواره سازمان آموزش و پرورش به دنبال رسیدن به مرزی بوده که بالاترین راندمان یادگیری را از طرق مختلف به ویژه یادگیری پایدار که می تواند تابعی از شاخص های مختلف باشد، را به دست آورد. در همین راستا این پژوهش باهدف "بررسی اثرات آموزش نوآوری اجتماعی بر نتایج یادگیری پایدار از طریق نقش میانجی انگیزه یادگیری درونی و تعدیل کننده انگیزش اجتماعی" انجام شده است. جامعه آماری در این پژوهش، کلیه دانش آموزان دختر و پسر سال ششم مدارس ابتدایی شهرستان آباده بودند. همچنین نمونه آماری، ۳۰۶ نفر از منتخب جامعه مورد نظر (از بین ۳۴ باب مدرسه به تساوی دختر و پسر؛ و از هر باب مدرسه به صورت تصادفی ۹ نفر از دانش آموزان سال ششم ابتدایی) به شیوه نمونه گیری تصادفی از نوع خوشه ای بودند. روش تحقیق، توصیفی- همبستگی از نوع علی و ابزار سنجش ارتباط بین متغیرها، پرسشنامه های یادگیری پایدار، آموزش نوآوری، انگیزه یادگیری و انگیزه اجتماعی بودند که روایی محتوایی و پایایی آن در مرحله مقدماتی، به صورت قابل قبولی مورد تائید قرار گرفتند. جهت تحلیل یافته های این مطالعه در بخش آمار توصیفی از جداول فراوانی نرم افزار SPSS و جهت بررسی آمار استنباطی و برازش مدل پژوهش، از معیارهای مدل سازی معادلات ساختاری به روش جدید (در بخش کمترین مربعات جزئی) حاصل از نرم افزار Smart PLS استفاده شده است. نتایج در نهایت نشان داد آموزش نوآوری اجتماعی بر انگیزه یادگیری درونی تاثیر معنادار داشت. همچنین تاثیر انگیزه یادگیری درونی بر نتایج یادگیری پایدار نیز به طور معناداری تایید شد. اما نقش تعدیل کننده انگیزه اجتماعی در میزان اثرگذاری انگیزه یادگیری درونی بر نتایج یادگیری پایدار رد شد. از این رو به نظر می رسد، برای تقویت میزان یادگیری پایدار و افزایش نتایج مطلوب این نوع از یادگیری در مدارس نیاز است تا نوآوری و خلاقیت در آموزش بیشتر شده تا کیفیت آموزش و سطح یادگیری افزایش یابد. همچنین با ارائه راه کارهای مختلف می بایست انگیزه یادگیری در بین دانش آموزان دوره ابتدایی؛ درونی شود.