اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر پراکسیداسیون لیپیدی و فاکتور نکروز توموری آلفا بافت قلب موش های نر در معرض استانازول

زمینه و هدف: امروزه بهره گیری از مواد نیروزا به معضل پیچیده ای در ورزش تبدیل شده است و باعث آسیب به بافت های مختلف می شود؛ از طرفی فعالیت ورزشی تاثیر گذاری زیادی در کنترل و بهبود عوامل استرس اکسیداتیو و شاخص های التهابی دارد. از این رو هدف مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی بر پراکسیداسیون لیپیدی (MDA) و عامل نکروز توموری آلفا (TNF-α) در بافت قلب موش های صحرایی در معرض استانازول بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی ۲۴ سر موش صحرایی نر با محدوده وزن ۱۵۰ تا ۲۰۰ گرم و میانگین سنی ۸ هفته، انتخاب و به طورتصادفی در ۴ گروه ۶ سری شامل ۱) کنترل (C)، ۲) شم (Sh)، ۳) مصرف استانازول (S)، ۴) مصرف استانازول همراه با تمرین مقاومتی (S+RT) تقسیم شدند. در مدت هشت هفته گروه های ۳و ۴ روزانه mg/kg ۵ استانازول به صورت صفاقی دریافت نمودند؛ گروه ۴، سه جلسه در هفته با شدت ۳۰ تا ۱۰۰درصد وزن بدن خود، تمرینات مقاومتی را انجام دادند. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آنالیز واریانس یک طرفه همراه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (۰۵/۰>P). یافته ها: استانازول اثر معناداری بر افزایش MDA (۰۰۱/۰=P) و TNF-α (۰۰۱/۰=P) در بافت قلب داشت. با این وجود تمرین مقاومتی منجر به کاهش MDA (۰۰۱/۰=P) و TNF-α (۰۰۱/۰P=) در بافت قلب موش های صحرایی در معرض استانازول شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف استروئید­های آنابولیک به خصوص استانازول باعث افزایش استرس اکسیداتیو و شاخص های التهابی در بافت قلب می شود؛ در حالی که تمرینات مقاومتی می تواند سطوح افزایش یافته استرس اکسیداتیو و عامل های التهابی را بهبود بخشد.