نقش سولفات منیزیم به عنوان درمان کمکی در کنترل حملات حاد آسم

زمینه و هدف: سولفات منیزیم به عنوان یک یون درون سلولی در بخش بزرگی از فعالیتهای داخل سلول دخالت دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش سولفات منیزیم داخل وریدی در درمان حملات حاد آسم انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه که به روش کارآزمایی بالینی انجام شد، ۳۷ بیمار مبتلا به آسم با Fischle Severity Score (FSS) ۴ یا بیشتر از ۴ به استثنای آنان که احتیاج به مراقبت ICU داشتند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بعد از درمان با دو پاف اسپری سالبوتامول، ۳۰۰ میلیگرم هیدروکورتیزون و ۵ لیتر اکسیژن از لوله بینی و کسب رضایت در مورد یک درمان اضافی به صورت تصادفی در دو گروه درمان شونده با ۱.۲ گرم سولفات منیزیم (مورد) و دارونما (شاهد) قرار گرفتند. بعد از تجویز محلول مورد نظر FSS در فاصله ۲۰ دقیقه، ۴۰ دقیقه و ۶۰ دقیقه تعیین شد. اطلاعات جمع آوری شده به کمک آزمونهای آماری t، Chi-Square و Wilcoxon در سطح معنی داری P?۰.۰۵ مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از مجموع ۳۷ نفر، ۱۹ نفر در گروه مورد و ۱۸ نفر در گروه شاهد قرار گرفتند. سطح سرمی سولفات منیزیم در گروه شاهد ۲.۱۹±۰.۵۰ mg/dL و در گروه مورد ۲.۲۳±۰.۵۱ mg/dL بود (P>۰.۰۵). بعد از ۶۰ دقیقه در گروه مورد FSS از ۴.۸۴ ±۰.۷۶ به ۳.۴۶ ±۰.۵۲ کاهش یافت ولی در گروه شاهد این تغییر از ۴.۳۹±۰.۵ به ۳.۷±۰.۵۶ بود. مقدار تغییر در گروه مورد ۱.۳۹±۰.۶۴ و در گروه شاهد ۰.۶۷±۰.۳۲ بود (P<۰.۰۵). %۲۶.۳ از افراد گروه مورد در فاصله زمانی ۲۰ دقیقه به درمان پاسخ دادند؛ در این فاصله زمانی هیچ کدام از افراد گروه شاهد بهبودی نشان ندادند (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: تجویز ۱.۲ گرم سولفات منیزیم در بیماران با حمله شدید آسم می تواند به بهبودی علایم بیمار سرعت دهد؛ بنابراین علاوه بر درمان استاندارد می توان از آن به عنوان یک درمان کمکی استفاده نمود.