مقایسه سیپروفلوکساسین خوراکی با سفتریاکسون تزریقی در درمان پیلونفریت حاد بدون عارضه در زنان

زمینه و هدف: پیلونفریت حاد یکی از شایعترین عفونتهای باکتریال در انسان بویژه در زنان است که در اغلب موارد با داروهای تزریقی مورد درمان قرار می گیرند و هزینه های بالایی به منظور بستری و تهیه دارو صرف آن می گردد. در سالهای اخیر مصرف داروهای خوراکی برای درمان پیلونفریت پیشنهاد شده که از این میان سیپروفلوکساسین مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. با توجه به مواردی از عدم پاسخ بیماران مبتلا به پیلونفریت بدون عارضه به داروهای خوراکی حتی سیپروفلوکساسین، مطالعه حاضر با هدف مقایسه نتایج درمانی دو رژیم سفتریاکسون تزریقی و سیپروفلوکساسین خوراکی در درمان پیلونفریت بدون عارضه انجام شد. روش تحقیق: این کارآزمایی بالینی، بر روی ۴۷ بیمار زن مبتلا به پیلونفریت بدون عارضه انجام شد، میکروارگانیزم جداشده در تمام موارد E-coli بود. بیماران به طور تصادفی، تحت درمان با یکی از رژیم های سفتریاکسون تزریقی یا سیپروفلوکساسین خوراکی قرار گرفتند. وجود یا عدم وجود علایم پس از ۲۴، ۴۸، و ۷۲ ساعت از شروع درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. کشت ادرار در پایان روز سوم درمان و در پایان هفته اول از بیماران جهت ارزیابی پاسخ باکتریولوژیک به عمل آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای t و Chi-Square در سطح معنی داری P<۰.۰۵ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران ۴۱.۳۵ ± ۱۰.۲۲ سال بود. میانگین سنی دوگروه دریافت کننده رژیم سفتریاکسون وریدی یا سیپروفلوکساسین خوراکی اختلاف معنی داری را نشان نداد (P=۰.۶۱). پاسخ بالینی به درمان در پایان ۷۲ ساعت با استفاده از کشت ادرار منفی در گروه تحت درمان با سیپروفلوکساسین خوراکی %۹۰ و در گروه تحت درمان با سفتریاکسون تزریقی، %۱۰۰ بود ولی تفاوت معنی داری در میزان پاسخ درمانی در دو گروه دیده نشد. میانگین زمانی بهبود علایم بالینی و قطع تب در بیمارانی که با سفتریاکسون تزریقی درمان شدند، ۱.۶۳ ± ۰.۶۳ روز و در بیماران درمان شده با سیپروفلوکساسین ۲.۶۷ ± ۰.۴۹ روز بود؛ این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P=۰.۰۰۰). نتیجه گیری: استفاده از سیپروفلوکساسین خوراکی در درمان پیلونفریت حاد بدون عارضه در زنان توصیه می شود. این دارو معادل سفتریاکسون تزریقی موثر است؛ اگرچه بهبود علایم و قطع تب دیرتر ظاهر می شود.