بررسی اثر مشتقات جدید متیل کینولینونی بر ترشح انسولین القا شده توسط گلوکز از جزایر لانگرهانس جدا شده موش صحرایی

زمینه و هدف: مهارکنندههای انتخابی آنزیم فسفو دیاستراز حلقوی نوع ۳ (PDE۳) با افزایش مقدار cAMP ، قدرت انقباضی قلب و ترشح انسولین وابسته به گلوکز را تقویت میکنند. در این تحقیق اثر تعدادی از مشتقات متیلکینولینون (MC۱-MC۱۰) به عنوان مهارکننده انتخابی PDE۳ بر ترشح انسولین تحریک شده توسط گلوکز (GIIS) مورد بررسی قرار گرفت.   روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، پس از هضم پانکراس جدا شده توسط کلاژناز، جزایر لانگرهانس آزاد در زیر استریومیکروسکوپ به طور دستی جدا و در بافر کربس حاوی گلوکز mM ۳ به مدت ۳۰ دقیقه تیمار شدند؛ سپس با محلول گلوکز mM ۳ یا mM ۱۰ با و یا بدون ایزوبوتیل متیل گزانتین (IBMX) به عنوان استاندارد و یا با وجود غلظت µM ۱۰۰ مشتقات مختلف متیلکینولینون تیماردهی انجام شد. انسولین رها شده در مدت یک ساعت، با استفاده از کیت رادیوایمنواسی اندازهگیری شد.   یافته ها: گلوکز با غلظت mM ۱۰، ترشح انسولین از جزایر را به طور معنیداری نسبت به غلظت mM ۳ افزایش داد (۰۱/۰>P). IBMX در غلظت µM ۱۰۰، میزان GIIS را به طور معنیداری تقویت نمود (۰۱/۰>P). از بین ده ترکیب مورد آزمایش، مشتقات MC۷ و MC۹ میزان GIIS را به طور معنیداری در مقایسه با محلول گلوکز mM ۱۰ به تنهایی افزایش دادند (۰۱/۰>P) که با اثر IBMX قابل مقایسه بود.   نتیجه گیری: ترکیبات مورد آزمایش (MC۱-MC۱۰) با وجود داشتن ساختمان مشابه، اثرات متفاوتی بر ترشح انسولین داشتند که احتمالا به دلیل اثر وابسته به بافت این داروها میباشد. امید است که بتوان در آینده از این ترکیبات در درمان بیماری دیابت بهره جست.