بررسی ارتباط هموسیستئین پلاسما با لیپوپروتئین با چگالی پایین اکسیدشده در بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر

زمینه و هدف: بیماریهای قلبی، عروقی و بویژه بیماری عروق کرونر، یکی از علل مهم مرگ و میر در کشورهای توسعهیافته میباشد. مطالعات نشان میدهد میزان غلظت هموسیستئین تام پلاسما با افزایش خطر بیماری عروق کرونر در ارتباط است و به احتمال زیاد یک ارتباط علت و معلول بین این دو وجود دارد؛ کاهش غلظت هموسیستئین تام، شیوع بیماری عروق کرونر را کاهش می دهد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط میزان هموسیستئین تام پلاسما با بیماری عروق کرونر و همچنین ارتباط آن با سایر عوامل خطر بیماریهای قلبی،عروقی از جمله لیپوپروتئین با چگالی پایین اکسیدشده (ox-LDL) انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه مورد- شاهدی، ۲۶۰ نفر از افرادی که نیاز به آنژیوگرافی داشتند، وارد مطالعه شدند. گروه مورد شامل ۱۳۰ نفر با گرفتگی حداقل یک رگ بالای ۵۰% و گروه شاهد، ۱۳۰ نفر بدون گرفتگی عروق کرونر در آنژیوگرافی بودند. میزان هموسیستئین تام، کلسترول، تریگلیسرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) ، زیر واحدهای HDL ، لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) و ox-LDL اندازهگیری گردید. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS و آزمون های آماری مناسب ، در سطح معنیداری ۰۵/۰>P تجزیه و تحلیل شدند.   یافته ها: میزان هموسیستئین تام در بیماران عروق کرونر (۲۰/۸±۲۵/۱۹ µmol/L) به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد (۱۷/۴±۸/۱۴ µmol/L) بود؛ همچنین در بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر، ارتباط مثبت معنی داری بین افزایش سطح هموسیستئین تام و سطح ox-LDL پلاسما مشاهده شد (۰۰۱/۰>P). با وجود کاهش HDL۲ در بیماران مبتلا به تنگی عروق نسبت به گروه شاهد، ارتباط قابل توجهی بین افزایش سطح هموسیستئین و کاهش HDL۲ در این مطالعه دیده نشد . نتیجه گیری: در کنار سایر اثرات شناخته شده، هموسیستئین با افزایش سطح پلاسمایی ox-LDL نیز میتواند به عنوان عامل افزایش خطر بیماری قلبی، عروقی مطرح شود.