تغییرات آنزیم های آسیب عضله متعاقب تمرین توان بر، هوازی و بی هوازی دردانشجویان پسرفعال دارای اضافه وزن

زمینه و هدف: ازآنجاکه شدت و مدت تمرین ازعوامل اثرگذار بر آسیب هاو سازگاری ها می باشد، این پژوهش  تغییرات برخی شاخص های آسیب عضله پسران فعال دارای اضافه وزن متعاقب تمرین توان برهوازی و بی هوازی را بررسی  کرد. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، ۲۲ دانشجوی پسر دارای اضافه وزن، به طور تصادفی به دو گروه تجربی (۱۲n=) و کنترل (۱۰n=) تقسیم شدند. افراد مورد مطالعه ابتدا آزمون هوازی آستراند (شامل دویدن بر روی نوار گردان با سرعت ۵ تا ۸ مایل درساعت با شیب صفرو به مدت ۳دقیقه وبعد از۳دقیقه هر۲دقیقه افزایش شیب به میزان ۲/۵%، با سرعت ثابت و تارسیدن به حد  توان بری) و یک هفته بعدآزمون بی هوازیRast (شامل ۶ تکرار دوی سریع در مسافت ۳۵متر و با حداکثر شدت، با فاصله استراحت ۱۰ ثانیه در بین هر تکرار) را انجام دادند. گروه کنترل نیز بدون مداخله به فعالیت های روزانه خود ادامه دادند. درنهایت داده ها با تحلیل کواریانس و T-وابسته در سطح معنی داری ۰/۰۵≥α تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن بودکه مقادیر  LDH(۰/۹±۱۷/۱۹)، AST (۵/۶۱±۱۴۰)، ) CPK ۷/۶۵±۱۴۷/۵( با انجام یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی و بی هوازی در پیش آزمون- پس آزمون گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد. مقدار CPK و LDH بین دو گروه تجربی و کنترل بر اثر فعالیت ورزشی هوازی به ترتیب (۰/۰۰۵P=)( ۰/۰۱P=) و بی هوازی به ترتیب(۰/۰۰۴P=)(۰/۰۰۶P=) معنی دار بود؛ ولی مقادیر  ASTبین دو گروه با وجود افزایش، با انجام یک جلسه فعالیت ورزشی هوازی و بی هوازی معنی دار نبود (۰/۷P=)(۰/۱P=). نتیجه گیری: معلوم شد که آسیب عضلانی در فعالیت توان بر هوازی کمتر از فعالیت توان بر بی هوازی است؛ بنابراین شاید بهتر باشد در افراد دارای اضافه وزن، فعالیت توان بر هوازی و بی هوازی با فواصل استراحتی مناسب اجرا شود.