مقایسه یافته های بالینی و نتایج روش جراحی باز در درمان فتق اولیه با عود دیسک بین مهره ای لومبوساکرال

زمینه و هدف: با وجود پیشرفت روشهای درمانی فتق دیسک بین مهرهای ناحیه لومبوساکرال، هنوز هم جراحی باز روش مرسوم است. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز و عوامل خطر عود فتق دیسک کمری پس از جراحی باز و مقایسه نتایج بالینی جراحی مجدد با جراحی اول انجام شد.   روش تحقیق: این مطالعه توصیفی آیندهنگر، به مدت پنج سال (فروردین ۱۳۸۲ تا اسفند ۱۳۸۶) بر روی بیماران با جراحی فتق دیسک انجام شد. برای بیماران پرسشنامههایی قبل و بعد از عمل شامل اطلاعات فردی، علائم بالینی و معاینه عصبی تکمیل گردید. شدت درد با استفاده از مقیاس دیداری درد ( VAS ) و عملکرد بیماران با استفاده از پرسشنامه MODQ ارزیابی گردید. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS (ویرایش ۱۲) و آزمونهای آماری مربوطه در سطح معنیداری ۰۵/۰ P< تجزیه و تحلیل شد ند.   یافته ها: در مجموع ۸۴۴ بیمار با متوسط دوره پیگیری ۸ ± ۳۸ ماه بررسی شدند. شایعترین شکایت و نشانه به ترتیب شامل درد کمر و سیاتیک و SLR مثبت بود. عود علائم در ۱۶ نفر (۸۹/۱%) از بیماران با ام.آر.آی تایید شد. عوامل خطر عود در بیماران شامل جنس، سن، سیگار و ترومای کمری بود. مقایسه شدت درد و میزان عملکرد بیماران در گروه فتق اولیه (به ترتیب ۷/۸۶% و ۲/۲۱) با گروه عود (به ترتیب ۷/۸۵% و ۱/۲۱، پس از جراحی مجدد) تفاوت معنیداری نشان نداد (۰۵/۰ >p ).   نتیجه گیری: این مطالعه ضمن تعیین میزان بروز عود فتق دیسک و عوامل خطر موثر بر آن، نشان داد که نتایج جراحی مجدد رضایتبخش بوده و بیماران دچار عوارض بیشتری نسبت به جراحی اول نمیشوند.