بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و تولید بیوفیلم در ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس و استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جداشده از عفونت های بیمارستانی شهر تهران، در سال ۱۳۹۵

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس ها، پاتوژن مشترک بین انسان و گونه های مختلف دامی است که قابلیت ایجاد طیف وسیعی از بیماری های را دارد. استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس و استافیلوکوکوس اورئوس، عوامل مهمی در ایجاد بیوفیلم در بیماران هستند. این مطالعه با هدف تعیین توانایی تولید بیوفیلم و الگوی مقاومتی سویه های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس و استافیلوکوکوس اورئوس جداشده از عفونت های بیمارستانی و مواد غذایی انجام گرفت. روش تحقیق: این مطالعه توصیفی-مقطعی بر روی ۱۱۷نمونه بیمارستانی انجام شد. ابتدا آزمایش های بیوشیمیایی بر روی نمونه ها به منظور جداسازی و تایید جنس استافیلوکوکوس اورئوس و استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس انجام گردید؛ سپس برای تعیین تولید بیوفیلم، از روش میکروتیترپلیت استفاده شد و حضور ژن های icaA و icaD با استفاده از PCR مشخص گردید. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه ها به روش دیسک دیفیوژن برای ۷ آنتی بیوتیک تعیین شد. یافته ها: ۱۲ سویه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس و ۲۰ سویه استافیلوکوکوس اورئوس به وسیله آزمایش های بیوشیمیایی از ۱۱۷نمونه بیمارستانی جداسازی شد که از این تعداد ۶ سویه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس و ۱۶ سویه استافیلوکوکوس اورئوس مولد بیوفیلم بودند. نتایج PCR نشان دهنده حضور همزمان ژن های icaA و icaD در ۱۵ سویه استافیلوکوکو س اورئوس و ۶ سویه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس بود. بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی در سنجش مقاومت آنتی بیوتیکی به ترتیب مربوط به پنی سیلین، جنتامایسین و امیکاسین بود. نتیجه گیری: گسترش نمونه های بالینی مولد بیوفیلم با مقاومت های آنتی بیوتیکی چندگانه، می تواند به عنوان خطری جدی برای بیماران محسوب شده و باعث افزایش موارد مرگ و میر در بیمارستان ها گردد.