مقایسه اثرات درمانی لوواستاتین و ویتامین E بر حجم گلومرول های کلیه در موش های صحرایی دیابتی

زمینه و هدف: نفروپاتی شایعترین عارضه دیابت است. بیان شده که استرسهای اکسیداتیو نقش مهمی در پاتوژنز نفروپاتی دارند. از طرفی لوواستاتین و ویتامین E باعث تاخیر در پیشرفت نفروپاتی میگردند. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر داروهای لوواستاتین و ویتامینE بر حجم کلیه و گلومرولها در کلیههای دیابتی میباشد. روش تحقیق: چهل عدد موش صحرایی نر از نژاد ویستار، به صورت تصادفی به پنج گروه تقسیم شد. گروه اول به عنوان گروه کنترل و گروههای دوم تا پنجم، به عنوان گروههای آزمایش که توسط استرپتوزوسین (mg/kg ۶۰) به صورت داخل صفاقی دیابتی شدند، در نظر گرفته شدند. شصت روز پس از القاء دیابت، گروه سوم، تحت درمان با لوواستاتین (mg/kg/day۱۰)، گروه چهارم تحت درمان با ویتامین E ( IU/kg۱۰۰) و گروه پنجم تحت درمان همزمان با داروهای فوق قرار گرفتند. پس از اتمام دوره درمان، موشهای صحرایی بیهوش و کلیههای آنها برداشته شد. پس از رنگآمیزی، مقاطع جهت تخمین حجم کل کلیه و گلومرولها با استفاده از قانون کاوالیری مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان میدهند که حجم کل کلیه و حجم گلومرولها در گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل افزایش معنیداری داشت (P<۰.۰۱). درمان با لوواستاتین منجر به کاهش معنیدار حجم کل گلومرولها در مقایسه با گروه دیابتی شد (P<۰.۰۱)؛ هر چند حجم کل گلومرولها در گروه تحت درمان با ویتامین E در مقایسه با گروه دریافتکننده لوواستاتین و گروه دریافتکننده همزمان دو دارو کاهش بیشتری از خود نشان داد (p<۰.۰۰۱). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر میرسد تجویز لوواستاتین و ویتامین E اثرات محافظتی بر روی کلیه موشهای صحرایی دیابتی داشته و در نتیجه باعث بهبود آسیبهای عملکردی و ساختاری گلومرولی ناشی از دیابت میگردند.