سطوح شواهد بالینی در مقالات منتشر شده در مجلات علمی- پژوهشی علوم پزشکی ایران (۱۳۸۷-۱۳۷۳)

زمینه و هدف: پزشکی مبتنی بر شواهد بر استفاده صحیح از نتایج تحقیقات علمی بر بالین بیمار تاکید دارد. در این مطالعه به ارزیابی سطوح شواهد بالینی مقالات منتشرشده در مجلات علمی- پژوهشی علوم پزشکی ایران در یک دوره پانزده ساله (۱۳۸۷-۱۳۷۳) پرداخته شده است.   روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی، با روش نمونه گیری تصادفی منظم، سالهای ۱۳۷۶، ۱۳۸۱ و ۱۳۸۶ به عنوان نمونه انتخاب و مقالات بالینی منتشرشده در شماره های فرد مجلات علمی- پژوهشی علوم پزشکی کشور در آن سالها استخراج شدند. این مقالات بر اساس جدول سطوح شواهد بالینی آکسفورد، از سطح یک (بالاترین) تا سطح چهار (پایین ترین)، رتبه بندی شدند. برای تحلیل و مقایسه روند انتشار مقالات، از نرم افزار SPSS (ویرایش ۵/۱۱) و آزمون مجذور کای در سطح معنی داری ۰۵/۰>P استفاده شد.   یافته ها: از ۴۴۹۷ مقاله منتشرشده در سه سال منتخب، تعداد ۲۸۶۰ مقاله بالینی استخراج و سطوح شواهد آنها تعیین شد. مجموع مقالات سطوح یک تا سه از ۹/۱۹% در سال ۱۳۷۶ به ۱/۳۰% در سال ۱۳۸۶ افزایش داشته است که روند رو به رشد شواهد بالینی را در طی زمان نشان می دهد (۰۰۱/۰=P). میانه سطوح شواهد در دوره مطالعه از سطح سه به سطح دو تغییر یافته است. بیشتر مقالات بالینی (۷/۵۹%) در هیچیک از چهار سطح درجه بندی شواهد طبقه بندی نشدند.   نتیجه گیری: سطح شواهد مقالات بالینی مجلات علمی- پژوهشی علوم پزشکی ایران در طی دوره مطالعه به طور معنی داری افزایش داشته است؛ بنابراین به نظر میرسد کیفیت تحقیقات بالینی در ایران بر اساس استاندارد پزشکی مبتنی بر شواهد، روند رو به رشدی را پیموده است.