ارزیابی نشانگرهای انعقادی در بیماران آسیب مغزی، بیمارستان امام رضا (ع) بیرجند، سال ۱۳۸۵

زمینه و هدف: اختلال انعقادی پدیده ای شایع در جریان آسیب مغزی است که بر پیشآگهی بیماران تاثیر میگذارد. این مطالعه با هدف بررسی میزان نشانگرهای انعقادی و ارتباط آن با پیشآگهی در بیماران ضربه مغزی انجام شد.   روش تحقیق: این مطالعه توصیفی- تحلیلی در سال ۱۳۸۵ بر روی ۴۲ بیمار مبتلا به آسیب مغزی با نمره GCS کمتر یا مساوی ۱۰، در بیمارستان امام رضا(ع) بیرجند انجام شد. میزان نشانگرهای انعقادی شامل INR ،PTT ،PT و پلاکت همه بیماران در روز اول و چهارم بستری اندازهگیری شد. نمره صفر برای وضعیت طبیعی هر یک از این نشانگرها و نمره یک برای وضعیت غیرطبیعی آنها در نظر گرفته شد. مجموع نمرات به عنوان نمره اختلال انعقادی منظور گردید. تغییرات سطح هوشیاری (GCS) و پیامد بیماران بررسی و ثبت گردید. داده ها با استفاده از نرمافزار SPSS (ویرایش ۵/۱۱) و آزمون آماری فیشر، در سطح معنیداری ۰۵/۰>P تجزیه و تحلیل شدند.   یافته ها: شایعترین اختلال انعقادی مشاهده شده در روز اول و چهارم، میزان PT غیرطبیعی بود. بین نمره اختلال انعقادی در روز چهارم با تغییرات GCS بیماران (۰۴/۰=P) و نیز بین تغییرات نمره اختلال انعقادی و مرگ و میر بیماران ارتباط معنیداری مشاهده شد (۰۳/۰=P).   نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که آسیب مغزی باعث تغییرات معنیداری در وضعیت انعقادی بیماران و در نتیجه وضعیت پیشآگهی آنان میشود. شناسایی زودهنگام این تغییرات میتواند در پیامد بیماران موثر باشد.