اثرات محافظتی رانیتیدین بر روی قلب در برابر آسیب ناشی از ایسکمی- جریان مجدد در موش کوچک

زمینه و هدف: بیماری های قلبی، یکی از حالات عمده ناخوشی و مرگ و میر در جامعه بشری است. پس از وقوع ایسکمی و خون رسانی مجدد، میزان هیستامین در بافت قلب افزایش می یابد که اثرات بدی را بر عملکرد قلب دارد. با توجه به وجود گیرنده های هیستامینی نوع ۲ در بافت قلب و نقش آنها در التهاب، در این تحقیق، اثر محافظتی رانیتیدین را بر فاکتورهای عملکردی بطن چپ و نیز وسعت ناحیه انفارکت بررسی کردیم. روش تحقیق: در این مطالعه، ۳۲ سر موش سوری کوچک نر بالغ، در ۴ گروه ۸تایی قرار گرفتند و رانیتیدین را با دوز mg/kg۴۰۰ و در زمان معین، دریافت کردند. موش های گروه کنترل، فقط سالین دریافت کردند. گروه RE، رانیتیدین را در همان روز انجام آزمایش، گروه R۱۴ به مدت ۱۴ روز متوالی و گروه R۲۸به مدت ۲۸ روز متوالی به روش داخل صفاقی دریافت کردند. قلب موش ها، پس از قرارگرفتن در سیستم ایزوله لانگندروف و بالن گذاری، تحت ۳۰ دقیقه ایسکمی و ۶۰ دقیقه جریان مجدد قرار گرفت. شاخص های عملکردی بطن چپ شامل: فشار انتهای دیاستولی (LVEDP)، فشار سیستولی (LVSP) داخل بطنی و جریان مایع کرونری (CF)، اندازه گیری و شاخص های فشار افزایش یافته داخل بطنی (LVDP)، ضربان و قدرت انقباضی (+dp/dt)، محاسبه شدند؛ سپس مقاطع بافت قلب، با تترازولیوم کلراید، رنگ آمیزی و از آنها عکس برداری شد و اندازه نسبی ناحیه انفارکت، اندازه گیری گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که رانیتیدین توانسته است، شاخص (LVSP) را نسبت به گروه کنترل، در فاز جریان مجدد بهبود بخشیده و همچنین اندازه ناحیه انفارکت را نسبت به گروه کنترل کاهش چشمگیر دهد که در مورد گروه R۲۸، این اثر محافظتی اختلاف معنی داری را نشان داد (۰۱/۰P<). نتیجه گیری: رانیتیدین با دوز mg/kg۴۰۰ احتمالا تا حدی از طریق بهبود عملکرد، می تواند میوکاردیوم قلب را در برابر آسیب ناشی از ایسکمی– خو ن رسانی مجدد به وی‍ژه در شرایط مزمن، محافظت نماید.