مقایسه اثرات شیاف های مقعدی دیکلوفناک، ایندومتاسین، ناپروکسن و استامینوفن، بر میزان درد بعد از عمل جراحی سزارین

زمینه و هدف: درد حاد بعد از عمل جراحی سزارین، یک واکنش فیزیولوژیک پیچیده در نتیجه اتساع احشا، آسیب بافتی و انقباضات رحمی می باشد. استفاده از مسکن های غیر مخدر، از امتیازات بالقوه ای برخوردار است؛ به خصوص تجویز مقعدی آنها، روشی آسان و فراگیر می باشد. این مطالعه، با هدف بررسی مقایسه ای اثر ضد درد شیاف های مسکن شامل: دیکلوفناک، ایندومتاسین، ناپروکسن و استامینوفن بر میزان درد بعد از عمل جراحی سزارین انجام شد. روش تحقیق: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بود. تعداد ۱۲۵ خانم باردار که در بیمارستان افضلی پور کرمان، مورد عمل سزارین و بیهوشی عمومی قرار گرفته بودند، به طور تصادفی، به چهار گروه تقسیم شدند. در هنگام اظهار درد توسط بیماران در ریکاوری، برای گروه اول ۱۰۰ میلی گرم دیکلوفناک، برای گروه دوم ۱۰۰میلی گرم ایندومتاسین، برای گروه سوم ۳۲۵ میلی گرم استامینوفن و برای گروه چهارم ۵۰۰ میلی گرم ناپروکسن به صورت مقعدی تجویز گردید؛ سپس هر بیمار، از نظر علائم حیاتی و معیار سنجش دیداری ((VAS، در هنگام تجویز دارو، ۱۵ دقیقه و یک ساعت پس از تجویز دارو، معاینه و ارزیابی شد. داده ها پس از ورود به نرم افزار SPSS (ویرایش ۱۶)، با کمک آزمون های آماریStudent's T-Test و chi- square برای متغیرهای دموگرافیک و آزمون Mann-Whitney تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: گروه دریافت کننده دیکلوفناک، بیشترین میزان کاهش درد را در طی یک ساعت، بر اساس معیار VAS، در بین شیاف های تجویزی دارا بودند (۰۰۱/۰P<)، اما بین سایر گروه ها، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: استعمال شیاف مقعدی دیکلوفناک، منجر به کاهش قابل ملاحظه درد حاد فوری بعد از جراحی سزارین نسبت به شیاف های ایندومتاسین، ناپروکسن و استامینوفن می گردد.