مطالعه و تحلیلی بر ارتقا تعاملات اجتماعی بر اساس رویکرد پیاده مداری

مسیرهای عابر پیاده به عنوان بخش جدایی ناپذیر سیستم حمل و نقل شهری و ارتباط دهنده مبدا, مقصد با سواره رو می باشد. با توجه به مسائل و مشکلاتی که وسایل نقلیه موتوری درون شهری به وجود آورده, توجه جدی به پیاده ها می تواند با کاهش مصرف سوخت, آلودگی هوا, معضلات ترافیکی و هزینه خانوارها همراه باشد. همچنین سبب افزایش سلامتی جسمی و روحی شهروندان و خلق فضاهای شهری با کیفیتی مناسب خواهد شد. امروزه اغلب فضاهای عمومی شهری و خیابان ها به دلیل افزایش بی رویه وسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آنها, به شدت تحت سلطه ماشین درآمده است. شکل گیری و توسعه اغلب فضاهای شهری, خیابان ها و حتی کوچه ها, در شهرهای جدید ایران, بر مبنای مقیاس سواره و مسائل مربوط به ترافیک است. محورهای باریکی که در حاشیه محورهای سواره در خیابان های شهری به عنوان «پیاده رو» وجود دارد, گویی پس مانده هایی از فضای اصلی سواره است که فقط برای ترددهای ضروری شهروند پیاده باقی مانده است. فضاهای شهری پیاده مدار و شهروندگرا ویژگی هایی از جمله اجتماع پذیری, امنیت اجتماعی و روانی, خوانایی و دسترسی راحت, پویایی و سرزندگی, حس تعلق و خاطره انگیزی مکان, احیای هویت های تاریخی و اجتماعی, مسیرهای پیاده و دوچرخه, کیفیت منظر شهری, کیفیت عناصر طبیعی و مبلمان شهری را در خود دارد. این ویژگی های پیاده مدار تاثیر بسیار زیادی بر شکل گیری کمی و کیفی انواع تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندی دارد. در این پژوهش، که هدف آن شناخت پیاده مداری و تاثیر آن بر کیفیت ارتباطات اجتماعی مردم است، سعی شده است به بررسی مفهوم پیاده محوری و شهروندگرایی در شهرسازی و شناسایی شاخصه های آن در فضاهای شهری پرداخته شود. امروزه رویکرد پیاده مداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده در سطح شهرها و به رسمیت شناختن و اولویت قائل شدن برای عابرین پیاده بعنوان عناصر درجه اول شهری؛ به یکی از محورهای برنامه ریزی و طراحی شهری بدل گردیده است. به ویژه با آغاز هزاره سوم ضرورت رویکرد مجدد به حرکت پیاده بعنوان سالم ترین، اقتصادی ترین و پویاترین روش جابجایی و حمل و نقل درون شهری مورد توجه قرار گرفته است. یکی از عواملی که می تواند باعث افزایش سطح تعاملات شود، حرکت عابر پیاده در فضای شهری است متاسفانه امروزه اغلب فضاهای عمومی شهری و خیابان ها به دلیل افزایش بی رویه وسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آن ها، به شدت تحت سلطه ماشین درآمده است.محورهای باریکی که در حاشیه محورهای سواره در خیابان های شهری به عنوان «پیاده رو » وجود دارد، گویی پس مانده هایی از فضای اصلی سواره است که فقط برای ترددهای ضروری شهروند پیاده باقی مانده است