تاثیر درمان هم افزایی پی پرین و ممانتین در کاهش علائم افسردگی و بیان BDNF در آمیگدال و هیپوکامپ مغز در مدل افسردگی اضطرابی ناشی از کورتیکوسترون در موش صحرایی

سابقه و هدف: افسردگی یکی از شایع ترین اختلالات روانی است. در رابطه با اثر ضد افسردگی پی پرین، مطالعاتی وجود دارد، لذا این مطالعه به بررسی اثر هم افزایی پیپرین و ممانتین در بهبود رفتاری علائم افسردگی در مدل حیوانی و بیان BDNF در مغز موش می پردازد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی نژاد ویستار به ۴ گروه تقسیم شدند: ۱- هیچ دارویی به آن ها تزریق نشد، ۲- دریافت کورتیکواسترون(mg/kg۲۰) به صورت داخل صفاقی، ۳- دریافت کورتیکوسترون و پی پرین (mg/kg۱۰) به صورت داخل صفاقی و ۴- علاوه بر کورتیکوسترون، پی پرین (mg/kg۱۰) و ممانتین(mg/kg۳) دریافت کردند. پس از اتمام دوره سه هفته ای، آزمون شنای اجباری جهت بررسی افسردگی، آزمون Plus-Maze جهت بررسی اضطراب و آزمون open-field جهت بررسی فعالیت لوکوموتور صورت پذیرفت. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق Post test Tukey و One-way ANOVA انجام گرفت. جهت بررسی بیان ژن BDNF از بافت های مغزی، روش real time PCR به کار رفت. یافته ها: آزمون شنای اجباری و Plus-Maze نشان داد که بین گروه درمانی (کورتیکوسترون+پی پرین+ ممانتین) و گروه (کورتیکوسترون+ پی پرین) تفاوت معنی داری وجود دارد(۰/۰۵>P). هم چنین نتایج realtime PCR نشان داد که افزایش معنی دار بیان BDNF در گروه های (پی پرین+کورتیکوسترون) و (پی پرین+کورتیکوسترون+ ممانتین) نسبت به گروه کورتیکوسترون تنها و در گروه (کورتیکوسترون+پی پرین+ممانتین) در مقایسه با (کورتیکوسترون+ پی پرین) وجود داشت(۰/۰۵>P). استنتاج: این مطالعه نشان داد که پی پرین و ممانتین به تنهایی و به صورت هم افزا می توانند به طور معنی دار باعث کاهش علائم افسردگی و اضطراب در موش صحرایی گردند، که این کاهش افسردگی با افزایش بیان BDNF در مغز رت همراه بوده است.