ساخت و ارزیابی خواص نانوالیاف الکتروریسی شده پلی یورتان و هیالورونیک اسید و ژل رویال در ترمیم زخم پوست
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 90
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JMUMS-30-192_001
تاریخ نمایه سازی: 1 آبان 1402
چکیده مقاله:
سابقه و هدف: مطالعات نشان می دهد از مواد زیست سازگار و زیست تخریب پذیردر مهندسی بافت می توان برای بهبود زخم بهره گرفت. هدف از انجام این پژوهش ساخت داربست پلی یورتان و ژل رویال و هیالورونیک اسید با روش الکتروریسی، برای دست یافتن به داربستی است که در محیط برون تن و درون تن دارای ویژگیهای مناسب بیولوژیکی برای درمان زخم باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- کاربردی، برای ساخت داربست نانوالیافی، ابتدا ۱۰درصد وزنی/وزنی پلی یورتان در دمای محیط به مدت ۲ ساعت حل شد. ژل رویال در نسبت های مختلف و هیالورونیک اسید (۱ درصد وزنی/وزنی) به محلول پلی یورتان اضافه و الکتروریسی انجام شد. به منظور ارزیابی بیولوژیکی، آزمون برون تن و در نهایت آزمون درون تن انجام گرفت.
یافته ها: داربست پلی یورتان با محتوی ۱درصد وزنی هیالورنیک اسید و ۶درصد وزنی ژل رویال به روش الکتروریسی ساخته شد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی الیافی یکنواخت و بدون گره نشان داد. قطر الیاف داربست ۸/۵۴۶ نانومتر به دست آمد. زاویه تماس داربست ۶۱/۵۱ درجه بود که نشان می دهد داربست خاصیت آبدوستی دارد. از نظر تست سمیت نیز داربست سمیتی نشان نداد. ژل رویال تکثیر و چسبندگی سلولی داربست بهبود بخشید. در آزمون درون تن، روند بهبود زخم در حضور داربست تهیه شده، پس از ۱۴ روز ۲۱/۹۲ درصد ارزیابی شد.
استنتاج: داربست الکتروریسی شده پلی یورتان با محتوی ۱درصد وزنی هیالورنیک اسید و ۶ درصد حجمی ژل رویال برای اولین بار مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج حاصل از مطالعات برون تن و درون تن این مطالعه نشان می دهد این داربست می تواند کاندیدای مناسبی برای مهندسی بافت پوست و بهبود زخم باشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مهدی موحدی
PhD in Biomaterials, Department of Biomedical Engineering, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
آزاده آصف نژاد
Assistant Professor, Department of Biomedical Engineering, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
محمد رفیعی نیا
Professor, Department of Biomaterials, Tissue Engineering and Nanotechnology, School of Advanced Medical Technologies, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
محمد تقی خراسانی
Associate Professor, Iran Polymer and Petrochemical Institute, Tehran, Iran
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :