نقش تجمل گرایی در انحطاط تمدن ها و نظام های سیاسی با رویکردی به آرای امام خمینی(ره)، ابن خلدون، ابو نصر فارابی و خواجه نصیرالدین طوسی

بسیاری از فیلسوفان، دانشمندان علم الاجتماع و جامعه شناسان از قدیم الایام تاکنون، تجمل گرایی، اسراف و هدردادن منابع جوامع به مصارف بیهوده را از عوامل مهم انحطاط و انقراض نظام های سیاسی و تمدن ها دانسته اند. از دیدگاه این اندیشمندان تجمل گرایی و عوارض ناشی از آن علاوه بر منابع و سرمایه های جوامع موجب زوال اخلاق و مفاسد فردی و اجتماعی ناشی از آن می شود و ظهور این پدیده در میان مردمان، دولتمردان، حاکمان و کارگزاران سیاسی از عوامل فروپاشی جوامع و نظام های سیاسی است. در این میان آموزه های اسلامی ناشی از معارف قرآنی و سنت و سیره نبوی و علوی منبعی غنی است که الهام بخش متفکران مسلمان شده است. عده ای از فیلسوفان و جامعه شناسان مسلمان به ویژه ابن خلدون، ابو نصر فارابی و خواجه نصیرالدین طوسی به خوبی از منظر فلسفه تاریخ و آموزه های قرآنی به این موضوع پرداخته اند. در میان متفکران و علمای اخیر، امام خمینی(ره) با دغدغه تام و تمام به نقش مخرب تجمل گرایی رفاه طلبی و به اصطلاح آن حضرت ظهور بروز خوی کاخ نشینی در ایجاد فساد، تباهی و بی ثباتی و به تبع آن انقراض و اضمحلال یک نظام سیاسی پرداخته است. هدف از این مقاله بررسی آرای دانشمندان متقدم از جمله ابن خلدون، ابو نصر فارابی و خواجه نصیرالدین طوسی با آرا و دیدگاه های متاخر امام روح الله موسوی خمینی در این زمینه است.