نقش استرس های شغلی در کیفیت زندگی پرستاران

سابقه و هدف: استرس شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش بهره وری در سازمان ها و ایجاد عوارض جسمی و روانی در کارکنان است. این مطالعه به منظور بررسی رابطه بین عوامل استرس زای شغلی باکیفیت زندگی پرستاران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مشاهده ای با طراحی مقطعی و با رویکرد توصیفی- تحلیلی اجرا شد. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران مرکز آموزشی درمانی امام خمینی ساری (۳۹۴ نفر) بود که از میان آن ها۱۹۶ نفر (۱۵۵ خانم و ۴۱ نفر آقا) به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های استرس شغلی پرستاری و کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت استفاده شد. سپس یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS۲۰ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: ۷۹ درصد از نمره کلی کیفیت زندگی پرستاران توسط عوامل استرس زای شغلی پیش بینی می شود. بین متغیرهای کیفیت زندگی و عوامل استرس زای شغلی رابطه معنادار آماری وجود دارد (۰۰۱/۰=P). همچنین میانگین نمره کلی کیفیت زندگی در شیفت صبح (۷۷/۳۷) و مطلوب تر از سایر شیفت ها بود (۰۰۱/۰< P). نتایج مطالعه نشان دادکه با افزایش استرس شغلی،کیفیت زندگی کاهش و با کاهش آن کیفیت زندگی افزایش می یابد. استنتاج: یافته ها نشان داد افزایش استرس شغلی پرستاران بر برخی از ابعاد کیفیت زندگی آنان تاثیر منفی می گذارد. لذا می بایست مدیران بخش پرستاری، با برقراری ارتباط صحیح با پرستاران و حمایت آنان در جهت کاهش نیازهای فیزیکی و فشارهای روانشناختی و نیز مشارکت کارکنان در تصمیم گیری ها در جهت کاهش استرس شغلی عمل نمایند تا سبب افزایش کیفیت کاری و کیفیت زندگی پرستاران شوند.