بررسی میزان شیوع آسیب های ارتوپدیک تشخیص داده نشده در بیماران با ترومای متعدد

سابقه و هدف: عدم تشخیص بعضی از آسیب ها به دنبال تروماهای ماژور در بیماران با ترومای متعدد به عنوان یک مشکل همیشگی چه از نظر کلینیکال و چه از نقطه نظر پزشکی قانونی باقی مانده است. هدف از این مطالعه  ب‍ررس‍ی میزان شیوع آسیب های ارتوپدیک فراموش شده در بیماران با ترومای متعدد می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه ی توصیفی مقطعی آینده نگر در طی سال ۱۳۹۵ بر روی کلیه ی بیماران ترومای متعدد بستری شده در بخش های اورژانس، ارتوپدی و یا جراحی بیمارستان امام خمینی(ره) شهر ساری انجام شد. اطلاعات مورد نظر با استفاده از چک لیستی حاوی سوالاتی پیرامون اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس) ، مکانیسم تروما، زمان تروما، نوع آسیب و مداخلات درمانی جمع آوری گردید. داده های حاصل به کمک برنامه آماری SPSS ۱۹.۰ مورد آنالیز آماری قرار گرفتند. یافته ها: افراد بیمار مراجعه کننده با رده سنی ۷ تا ۲۸ سال مورد بررسی قرار گرفتند. ۸۲ درصد بیماران مرد بودند. فروانی آسیب های فراموش شده ۸/۵ درصد بود. انواع آسیب های فراموش شده شامل شکستگی ترقوه، متاکارپ، اسکافوئید، استابولوم، گردن ران، اینترتروکانتریک، پاشنه، قوزک خارجی و لیسفرانک و دررفتگی لگن بوده است. نتایج به دست آمده نشان دهنده ارتباط فراوانی آسیب های فراموش شده با سن بالاتر، ترومای بیشتر، جنس مرد، ترومای بلانت وسطح هوشیاری بالاتر بوده است (۰۳۴/۰p=). همچنین ۴/۴۴ درصد موارد پس از شناسایی این آسیب ها موجب تغییر برنامه درمانی غیرجراحی به جراحی شده است. استنتاج: به نظر می رسد که اجرای یک برنامه ارزیابی مجدد در بیماران با ترومای متعدد می تواند موجب شناسایی بسیاری از آسیب های تشخیص داده نشده در ارزیابی های اولیه و ثانویه بیماران شود و در نهایت منجر به مدیریت درمان بهتر بیماران و کاهش آسیب های فراموش شده شود.