مطالعه تطبیقی بیمه بیکاری در ایران اسلامی و چند کشور غیر اسلامی منتخباسترالیا_چین_فرانسه_برزیل_کانادا

تعریف :بیمه بیکاری نیز یکی از انواع بیمه تامین اجتماعی است که برای رفع مخاطرات بیکاری در بسیاری از کشورها برقرار میشودمعمولا. سیستم های بیمه بیکاری یا توسط سازمان ها و وزارت خانه های دولتی و یا توسط نهادهایی که مدیران آن ها نماینده فرد بیمه شده، کارفرمایان و دولت است ، اداره می شوند. در ایران اولین قانون بیمه بیکاری از سال ۱۳۶۹ تدوین و اجرا شده است . صندوق بیمه بیکاری در ایران حدود ۵/۷ درصد از بیکاران را تحت پوشش قرار می دهد،تامین مالی صندوق بیمه بیکاری در ایران بر عهده کار فرما می باشد. علی رغم چالش های عملکردی صندوق بیمه بیکاری، اولین و آخرین قانون اجرایی آن مربوط به سال۱۳۶۹ می باشد. بنابراین ، اصلاح قانون بیمه بیکاری با هدف پوشش فراگیر و با حفظ انگیزه کار با توجه به چرخه های کسب و کار و نیز آموزش به افراد بیکار متناسب با نیازهای بازار، می تواند اتفاق مثبتی در جهت کاهش فقر و ایجاد عدالت در جامعه و کشور نمایید. هدف: هدف از این تحقیق مطالعه تطبیقی نظام بیمه بیکاری در ایران و کشورهای منتخب (استرالیا_چین _فرانسه _برزیل _کانادا) می باشد ،که استفاده از نقاط قوت و تحلیل نقاط ضعف این کشورها این امکان را به ما می دهد وبه ما کمک میکند تا یک نظام بیمه بیکاری نظام مند و منطبق تر با شرایط و ویژگی های بومی جامعه طراحی نماییم .بنابراین در این تحقیق سعی شده است با عنایت به اهمیت وضرورت ایجاد بیمه بیکاری در ایران ،تجربیات کشورهای دیگر در این زمینه بررسی شده و از تجربیات موفق کشورها در این زمینه ،راهکارهایی در پایان در نظام بیمه بیکاری در ایران ارائه گردد. روش:در این تحقیق از روش کتابخانه ای و اسنادی برای جمع آوری دادهها و اطلاعات مورد نیاز استفاده شده است . به این معنا که با مطالعه منابع مدون موجود و مرتبط شامل کتب ،مقالات،نشریات،جزوات، پایان نامه ها و تحقیقات علمی داخلی و بین المللی اطلاعات مورد نیاز گردآوری شده است . نتیجه : بررسی بیمه بیکاری در کشورهای منتخب نشان می دهد، در غالب کشورهای توسعه یافته غیر اسلامی برنامه های مقرری بیکاری عمدتا جنبه اجباری و همگانی دارد. تامین مالی صندوق بیمه بیکاری غالبا به صورت مساوی بین کارگر و کارفرما تقسیم می شود و در بسیاری از موارد دولت ها برای افزایش مقرری بیکاری یارانه می پردازند. به طور معمول، مقرری درصدی از متوسط دستمزد در دوره اشتغال قبل از بیکاری است و برای محاسبه آن به جای احتساب درصد ثابتی از دستمزد بیش تر از سیستم طبقات مختلف دستمزدی استفاده می گردد.