بررسی گفتمان کودکان اوتیستی برپایه فرانقش بینافردی و متنی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی گفتار کودکان ۶ تا ۱۰ ساله دارای اتیسم براساس فرانقش بینافردی و متنی در نظریه نقش گرایی هلیدی می باشد. دو گروه از کودکان سالم و دارای اتیسم، گروه های شاهد و تجربی تحقیق را تشکیل می دهند که به­ صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شده اند. داده های گفتاری هر دو گروه، ثبت شده و بر اساس فرانقش بینافردی و متنی مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که ارتباط بینافردی در کودکان مبتلا به اتیسم، به دلیل کم حرف بودن و عدم تمایل به برقراری ارتباط، بسیار ضعیف است. بین میزان بکارگیری مقوله وجهیت در دو گروه کودکان مبتلا به اتیسم و کودکان سالم، تفاوت معناداری وجود دارد. هرچند که در کاربرد مقوله قطبیت منفی، تفاوت آشکاری بین دو گروه مشاهده نشد و هر دو گروه، به استفاده از جملات مثبت تمایل داشتند. مبتلایان به اتیسم، درک شفافی از مفهوم زمان نداشتند و در جملات خود از زمان حال و به ندرت، گذشته بهره می بردند. از نظر وجه، وجوه اخباری و امری پرکاربرد بوده و کاربرد وجه التزامی بسیار محدود می باشد. فاعل و نیز آغازگرها در گفتار مبتلایان به اتیسم، عمدتا واژه های ملموس و در دسترس می باشد. نتایج این تحقیق می تواند برای روان شناسان، پرستاران و مربیان کودکان دارای اتیسم و زبان شناسان مفید باشد.